Depresyjne rozgrywki Bergmana
"Sarabanda" w reż. Romualda Szejda w Teatrze Scena Prezentacje w Warszawie. Pisze Janusz R. Kowalczyk w Życiu Warszawy.
Bergman w "Sarabandzie" wrócił do bohaterów ze "Scen z życia małżeńskiego". A za nim Szejd, który "Sceny..." wyreżyserował 12 lat temu.
Mariannę (Teresa Budzisz-Krzyżanowska) owdowiała po powtórnym zamążpójściu. 32 lata od rozwodu z pierwszym mężem Johanem (Marian Kociniak) decyduje się na odwiedzenie go w letnim domu. Nieoczekiwanie znajdzie się w centrum rodzinnych walk, jakie jej eks prowadzi ze swoim synem z pierwszego związku - Henrikiem (Krzysztof Gordon).
Siedzący na pieniądzach Johan wytyka potomkowi życiowe nieudacznictwo. Mimo że Henrik jest cenionym organistą, nie stać go na zakup odpowiedniej klasy instrumentu dla utalentowanej córki Karin (Olga Sarzyńska). Dziadek zamierza nabyć wnuczce wiolonczelę i łożyć na jej kształcenie u sław, ale z dala od kraju. Karin waha się, czy wolno jej opuścić ojca załamanego po śmierci żony.
Mariannę stopniowo udaje się zdobyć zaufanie wszystkich z osobna, co pozwala jej zyskać dramatycznie mroczną wiedzę o odwiedzanej familii. Przed nią, prawniczką, trudno im ukryć emocje i prawdziwe intencje kierujące ich poczynaniami
Konflikt ojca z synem ma wyraźne tło - zazdrości Johana o wspaniałą kobietę jaką była żona Henrika. Taka nuta przebija z każdej wypowiedzi o synowej. W dodatku Karin jest do niej uderzająco podobna. To istotnie zakłóca relacje między nią i ojcem, który stał się niebezpiecznie zaborczy. Nic dziwnego, że dziadkowi zależy na odsunięciu wnuczki od Henrika. Jednak to nie do nich będzie należało ostatnie słowo.
Jak zawsze u Bergmana wszystko jest psychologicznie misternie powikłane. Romuald Szejd, jak ma w zwyczaju, wydaje się zbytnio nie ingerować w interpretację ról. Aktorzy mają co grać, a mimo to, paradoksalnie, rzecz miejscami się dłuży. Jak zwykle, gdy wyobraźnią widza na dłuższy czas zawładną depresyjne nastroje. Na światełko nadziei trzeba czekać do finału. Warto.
