Don Juan wraca z wojny - plusy/minusy
PLUSY
1. Znakomita scenografia. Szczególne wrażenie wywiera sztuczny śnieg, nanoszony lub wynoszony szuflami ze sceny przez grupę aktorów, oraz mgła, która wprowadza nastrój oniryczny, przenosi widza w baśniowy świat. Wspaniała reżyseria świateł.
2. Wyśmienita jest "grupa sprzątaczy", która powraca po kolejnych scenach. Poruszając się w niemal tanecznym układzie, tworzy mały spektakl w spektaklu.
3. Don Juan to mężczyzna dążący do wewnętrznej przemiany, o skomplikowanej konstrukcji psychicznej. Poznajemy go przede wszystkim dzięki kobietom - poprzez to, jak o nim opowiadają. Już sama obecność bohatera przyciąga kobiety, choć z drugiej strony - to one kreują go na uwodziciela, to one lgną do niego. Don Juan ma tu cechy bohatera romantyczno-modernistycznego: rozpamiętuje przeszłość, podąża za tym co nieosiągalne, działa autodestrukcyjnie. Świetnym pomysłem jest w związku z tym delikatna nutka niepokoju i grozy, wprowadzona poprzez powtarzany sekwencyjnie motyw bólu serca, który chwyta bohatera.
4. To również spektakl o kobietach: o kobiecych typach i osobowościach, o stosunku kobiet do samych siebie, do innych kobiet i do mężczyzn, o marzeniach, tęsknotach, potrzebach. Zetknięcie dwóch sił: siły męskiego uwodzenia i siły kobiecego flirtu powoduje, że rodzi się pytanie: kto nad kim ma władzę? Wszystkie aktorki grają znakomicie. Każda wcieliła się w kilka - często diametralnie odmiennych - ról.
MINUSY
1. Ciekawy tekst Ódóna von Horvatha, skondensowany i poetycki, nie zawsze jest wystarczająco wyeksponowany, ginie w bogatej, nadmiernie absorbującej oprawie scenicznej. Widz gubi się w wielowątkowej opowieści.
2. Marcin Czarnik nie sprostał wyzwaniom, jakie aktorowi stawia rola Don Juana. W jego wykonaniu jest to raczej typ chłodny, niemrawy, bez wyrazu, czasami nawet - bierny. Z drugiej strony - z nadmierną ekspresją wybucha z powodu niespełnienia czy rozpaczy.
