"Elektra" na fali mody
"Elektra" w reż. Natalii Korczakowskiej w Teatrze im. Norwida w Jeleniej Górze. Pisze Krzysztof Kucharski w Polsce Gazecie Wrocławskiej.
To, że Natalia Korczakowska jest osobą młodą i bardzo utalentowaną, widać po wszystkich jej teatralnych próbach. Jej "Elektrę" na scenie jeleniogórskiej ogląda się z zaciekawieniem, przy czym drugą część znacznie lepiej niż pierwszą.
Reżyserka chce nam trochę moralne dylematy skomplikować i nieco sztucznie podrzuca jeszcze podpowiedzi filozofa Michela Foucault. W tej zabawie w dosadność na końcu powinno się jeszcze odbyć głosowanie: czy rodzeństwo słusznie pomściło ojca zabijając matkę. Taką deklarację próbuje wymusić scena, gdy młodzi aktorzy wychodzą na proscenium i kłaniają się przez kilka chwil po dokonaniu zbrodni.
Większość zalet tego przedsięwzięcia to głównie zasługa roli Lidii Schneider jako Klitajmestry. Upozowana na Elizabeth Taylor z czasów "Kleopatry" albo Marię Callas w "Medei" u Passoliniego fascynuje każdym gestem. To nowe narodziny tej aktorki i choćby dla niej warto zobaczyć ten spektakl. Elektra Iwony Lach jest szara, nie ma nawet charyzmy zapisanej mocno w tym dramacie, a powinna - to ona jest motorem zbrodni.
Najfatalniej w tym dramacie wypadł Piotr Żurawski w roli Orestesa, który memła jakieś słowa pod nosem i trudno go zrozumieć. Mam żal do reżyserki, że nie potrafiła wytłumaczyć aktorowi, jak należy używać głosu na scenie. To kanon aktorskiego warsztatu.
Najbardziej mnie martwi manieryczna moda, która coraz bardziej pleni się wśród młodych twórców - nadmierne wykorzystywanie kamer i ekranów na scenie. Na Dolnym Śląsku boom na nadużywanie multimedialnych środków na scenie otworzył Paweł Miśkiewicz w "Przypadkach Klary" (2001). W kolejnych sezonach pojawiało się po kilka podobnie zrealizowanych premier. Myślę, że za jakiś czas ten trend minie, bo publiczność zatęskni za czymś najprawdziwszym, co jest istotą teatru, emocjonalnym kontaktem człowieka z człowiekiem. Bez pośrednictwa kamer.
