Gdzie miłość, a gdzie Krym?
"Miłość na Krymie" w reż. Jerzego Jarockiego w Teatrze Narodowym w Warszawie. Pisze Izabela Lipnicka w Maglu.
Jeśli szukasz miłości za pieniądze, kup sobie psa, bo na Krymie jej nie ma. Jest za to duże okno, przez które widać morze, a na nim statek, który nie wiadomo dokąd płynie. Podobnie jak Rosja, ukazana w sztuce Mrożka, która początkowo nie wie jeszcze, jaką chce być. Słodko-gorzkie spojrzenie na dzieje tego kraju jednocześnie śmieszy, tumani i przestrasza. Obserwujemy Rosję w fazie przemian, od caratu, przez stalinizm do kapitalizmu. Rosję nasyconą duchem Lenina i jego komunistycznym jadem. Widzimy kraj, który nieustannie dokądś zdąża, wychyla się za burtę swojego statku ku nowemu, lepszemu porządkowi. Chce sięgnąć Ameryki, a niepostrzeżenie sięga dna. Przebiera się w niepasujące stroje z zagranicznymi metkami, spod których wyłażą dawne łachmany. Komedia tragiczna nie miałaby takiej intensywności bez wyrazistych postaci. To one stają się niewolnikami kolejnych epok, dopasowują się do zmieniających się warunków niczym woda do kształtu naczynia. Człowiek wpadający w moment dziejowy staje się zakładnikiem ideologii. Im ideologia silniejsza, tym człowiek słabszy, coraz bardziej zagubiony i wreszcie pusty. Natomiast o pełnię artystycznego wrażenia w "Miłości na Krymie" zadbał Jerzy Jarocki, wybitny polski reżyser teatralny. Nie tylko zaprosił do współpracy tak znamienitych aktorów, jak Kożuchowska, Fraszyńska, Seniuk, Frycz, Paprocki, Banaszewski czy Gajos, ale także odświeżył mrożkowskie wizje, dodając im nowoczesności. Nie bał się postawić na scenie butelki coca-coli, uruchomić dyskotekowych świateł, a Janusza Gajosa ubrać w obcisłe skórzane spodnie i kurtkę wykidajły. Nie wahał się też, by w usta jednego z bohaterów włożyć proste słowa, że "Nic się nie dzieje, a jednak się zdarza". W tym jednym zdaniu zawiera się przesłanie Mrożka, że choćby człowiek machnął ręką na czasy, w jakich żyje, obraził się, usiadł na krześle i czekał bezczynnie aż miną, to zmiana i tak się zdarzy. W zaskakującym świecie, gdzie coraz trudniej o coś pewnego, jedyne niezmienne jest to, że wszystko się zmienia.
