Rosołek
"Zaratustra" w reż. Krystiana Lupy ze Starego Teatru w Krakowie na Festiwalu Krystiana Lupy w Warszawie. Pisze Tadeusz Komendant w Twórczości.
29 września 2007 roku warszawski Teatr Dramatyczny w ramach Festiwalu Krystiana Lupy pokazał "Zaratustrę", koprodukcję Teatru Starego z Krakowa i Hellenie Festival S.A., która miała swoją światową premierę 27 czerwca 2004 roku. Długość i drobiazgowość przedstawień (nomen omen) Lupy stała się legendarna: to trwało cztery godziny i pół. Nic przeciw temu w zasadzie nie mam: reżyserowi milcząco kibicuję od czasów Jeleniej Góry (kto dziś jeszcze pamięta jego "Nadobnisie i koczkodany"), a do najmilszych teatralnych przeżyć zaliczam zbiorczy pokaz "Braci Karamazow" przed laty w Teatrze Studio (zaczynało się o 14:00, kończyło ciemną nocą). W "Zaratustrze" dostrzegłem jednak nowy ton. Socjalny.
Otóż po czterech godzinach nadludzkich wysiłków zespołu (chodziło wszak o nadczłowieka) jedynie Małgorzata Hajewska-Krzysztofik wiedziała, co gra, choć powtórzyła wcześniejszą hipnotyzującą rolę z Kalkwerka, natomiast tak doświadczony aktor, jak Krzysztof Globisz kompletnie się pogubił; tu miała swój występ Urszula Kiebzak jako Cień, przez dwadzieścia minut mówiąca coś na proscenium niezrozumiałym szeptem (może dać jej mikrofon i niech śpiewa?)... - wniesiono na scenę kotły z zupą regeneracyjną. Nie wiem, czy była to grochowa, czy flaczki, siedziałem za daleko. Nie wiem też, czy był to wymóg inspektora BHP, czy sygnał autoironii Lupy.
Wiem, że było laurowo (może lepiej powiedzieć "bobkowo", gdyż główną atrakcją spektaklu okazał się piękny goły facet w roli Osła, ucieleśniający swoim "iaaa" bezwzględną akceptację życia) i ciemno. Wiem też, że rosołku nie gotuje się przez cztery i pół godziny na samym listku, choćby miało się z nich wieniec.
Publiczność wyszła głodna. Zabrakło mięsnej wkładki.
