Reżyser widzem
"Kamienie w kieszeniach" w reż. Krzysztofa Stelmaszyka Teatru Montownia w Centrum Artystycznym w Warszawie. Pisze Paulina Sygnatowicz w Życiu Warszawy.
Z szyldu Centrum Artystycznego przy ul. Konopnickiej 6 zniknął ostatni człon. Teatr Montownia nie chce już firmować placówki swoją nazwą, choć na razie nie planuje zmieniać siedziby.
Gdy dwa lata temu Montownia otwierała scenę na miejscu dawnego basenu, spełniały się marzenia czterech absolwentów warszawskiej Akademii Teatralnej. W ciągu roku niewielki teatr zamienił się w prężnie rozwijające się centrum artystyczne. "Tworzenie instytucji kulturalnej, która ma pomieścić teatr, taniec, muzykę, edukację oraz inne komercyjne wydarzenia, było dla Montowni zbyt trudnym wyzwaniem" - czytamy w oświadczeniu, jakie wydał teatr. Podobnie jak inne zespoły, scenę użytkował na zasadzie impresaryjnej, czyli odpłatnie. Twórcom przestało odpowiadać to, że stawali się tylko jedną z propozycji placówki. "Chcemy robić to, co potrafimy najlepiej (...) - dobry teatr" - piszą dalej i udowadniają najnowszą premierą - sztuką irlandzkiej pisarki Marie Jons "Kamienie w kieszeniach".
W spektaklu gra połowa zespołu Montowni - Rafał Rutkowski i Maciej Wierzbicki, którzy wcielają się we wszystkie postaci dramatu. Oglądamy więc w ich wykonaniu nie tylko dwójkę irlandzkich statystów, którzy grają w hollywoodzkim filmie, ale i całą ekipę ze zblazowanym reżyserem i kapryśną gwiazdą na czele. Aktorzy w mgnieniu oka przechodzą z jednej postaci w drugą, sygnalizując ją charakterystycznym gestem i sposobem mówienia. Ogląda się ich z prawdziwą przyjemnością, bo i pośmiać się można i łezka się w oku zakręci.
Spektakl wyczarowany jest aktorstwem, światłem i muzyką. To zasługa debiutującego reżysera Krzysztofa Stelmaszyka, który skromnie mówił, że jego obecność na próbach sprowadzała się do roli pierwszego widza. Okazał się więc widzem z wyczuciem i ogromną znajomością teatralnego rzemiosła.
