Mordercza miłość
"Mamma Medea" w reż. Moniki Dobrowlańskiej w Teatrze Polskim w Poznaniu. Pisze Michał Wybieralski w Echu Miasta.
Świetni Barbara Prokopowicz i Michał Kaleta, porywająca muzyka i taniec oraz rzecz o niszczącej sile miłości - tak wygląda spektakl "Mamma Medea", pierwsza premiera Teatru Polskiego w tym sezonie.
Medea - kobieta, która dla miłości wyrzeka się ojca, ucieka z ojczyzny, wpada w spiralę mordów, której kulminacją jest dzieciobójstwo. Do tej mitologicznej postaci powraca dramaturg Tom Lanoye, którego sztukę w Malami inscenizuje Monika Dobrowlańska.
Reżyserka serwuje bardzo ciekawy spektakl, balansujący między tradycją antycznego dramatu (scenografia z pierwszej części przedstawienia, brutalne sceny nie odbywają się na oczach widzów, ale są im opowiadane), a współczesnością (argonauci w słonecznych okularach, język bohaterów). Medeę spotkamy przez cały czas, to postać uniwersalna. Dobrowlańska zakochanie się Medei w Jazonie i jej rodzinną Kolchidę ilustruje tańcem i muzyką flamenco (graną na żywo przez gitarzystę Sławomira Dolatę). Druga część spektaklu to dramat kobiety, która z miłości do mężczyzny wyrzekła się wszystkiego, całej siebie, ale to uczucie zostało odrzucone. Medea, bez swojego pięknego płaszcza, nie jest już kwitnącą miłością dziewczyną. Jest starą, zniszczoną życiem kobietą, z cierpieniem wymalowanym na twarzy, która - jakby szalona - miota się w zgrzebnej szacie. Tragedia wisi w powietrzu.
Iskry na scenie
Dobrowlańska stworzyła bardzo dobre przedstawienie. Choć trwa prawie dwie godziny, nie dłuży się. Cały czas gna do przodu, tętni emocjami. Duża w tym rola sekwencji tanecznych i przejmującej, granej na żywo muzyki. Na owację na stojąco zasługuje Barbara Prokopowicz, która świetnie poradziła sobie z trudną rolą. Jej zmiana w drugiej części spektaklu robi kolosalne wrażenie. Od jej aktorskiego poziomu nie odstaje Michał Kaleta (Jazon). Między tą dwójką bohaterów (i aktorów) iskrzy niesamowicie. A do tego świetne trzy role Ewy Szumskiej. Gorąco polecam.
