Gry i zabawy
"Kiedy na głównych scenach warszawskich teatrów uprawia się komercję albo celebruje nudę, na scenach kameralnych, w ciasnych salkach i na strychach teatromani mogą znaleźć żywy, dotykający teatr. Gdy więc pytają mnie przyjaciele, na co pójść do teatru, w ciemno proponuję im warszawską kameralistykę, bo tworzy ją nowe pokolenie artystów, a prostota scenografii i bliski kontakt widowni dają wrażenia, jakich nie dostarczą wielkobudżetowe produkcje.
Taki teatr powstaje od niedawna na strychu Teatru Dramatycznego. Po znakomitej premierze Pamiętnika Stefana Czarnieckiego według Gombrowicza, która stała się wydarzeniem zeszłego sezonu, można tam zobaczyć Gry i zabawy izraelskiej autorki Edny Mazya, mądre i silne przedstawienie, które z młodymi aktorami wyreżyserował Tomasz Gawron. O p. Gawronie wiem tylko, że ukończył wiedzę o teatrze i studiuje reżyserię, ale jego spektakl świadczy o dużym talencie.
Gry to świetny materiał na teatr. Wzięta z kroniki kryminalnej historia gwałtu zbiorowego została wpleciona w przewrotną konstrukcję dramaturgiczną: gwałciciele-młodzi, napakowani chłopcy - w scenach sądowych stają się prawnikami, którzy dręczą psychicznie ofiarę. 14-letnia dziewczyna zostaje więc dwa razy upodlona raz podczas gwałtu, dwa na sali rozpraw - co odzwierciedla praktyki wymiaru sprawiedliwości. Tomasz Gawron nie tylko przeniósł wiernie tę konstrukcję na scenę, ale świetnie poprowadził młodych aktorów, którzy tłumią emocje w sobie, wspaniale budując napięcie. Główne role są znakomite: Marta Król [na zdjęciu] jako Dvori pokazuje niedojrzałą psychicznie dziewczynę, która z miłości do jednego z chłopców oddaje się wszystkim, a Marcin Dorociński stworzył postać Asafa z zimną konsekwencją manipulującego cudzymi uczuciami. Choć w spektaklu poza sceną gwałtu nie ma przemocy, wisi ona w powietrzu jak kamień, który w każdej chwili może spaść na głowy. Nie trzeba być feministką, aby docenić ten świetny kawałek społecznego teatru. Polecam Czytelnikom".
