Siurpryza z Hrabiną
"Hrabina" w reż. Kazimierza Kowalskiego w Teatrze Wielkim w Łodzi. Recenzja na www.reymont.pl.
Rozpoczęcie sezonu przez Teatr Wielki "Hrabin" Moniuszki było pewną niespodzianką. Ale zrealizowanie jej w tak anachroniczny sposób to już - jak śpiewa jedna z heroin w tej operze - siurpryza nad siurpryzami.
Na pewno warto prezentować na scenie łódzkiej opery narodową klasykę, być może warto mieć w repertuarze wszystkie dzieła Moniuszki, ale trzeba znaleźć na ich pokazanie jakiś sposób. W przeciwnym razie lepiej zrobić recital z najpiękniejszymi ariami z "Hrabiny". Dyrektor Kazimierz Kowalski jako reżyser przedstawienia starał się je jakoś uatrakcyjnić: skrócił przegadane libretto, dodał dwa chóry z innych oper, zaangażował do współpracy choreografa Romana Komassę, który zaproponował miły dla oka i dowcipny układ. Ale to wszystko za mało.
Tekst opery już w chwili powstawania był jedynie pretekstem do przemycenia myśli o wyższości kultury rodzimej nad obcą. Wątek miłosny, a zwłaszcza problem sukni, której rozdarcie staje się punktem kulminacyjnym dramatu, będą zupełnie puste, jeśli w jakiś magiczny sposób nie ożywi się papierowych postaci, które je rozgrywają. Trzeba by nie lada aktorstwa, żeby częstochowskie rymowanki o dziaduniu uczynić pełnokrwistym dialogiem, zwłaszcza na ogromnej scenie, na tle malowanego lasu i atrapy ganku. Śpiewacy Wielkiego nie mieli szans sprostać temu zadaniu, a dialogów bez muzyki jest w przedstawieniu całkiem sporo.
Najciekawszą częścią jest sekwencja balu, która została pomyślana jako swoisty teatr w teatrze. Poszczególne elementy salonowych popisów są nawet zapowiadane przez mistrza ceremonii, stojący pod ścianami chór bije po każdym numerze brawo, co powoduje ciekawe interakcje z publicznością. Generalnie jednak na widowni nie widać entuzjazmu. Co będzie, gdy zaczną przychodzić szkoły?
