Odtrutka na polskie teatralne pozy i fochy
"Ragazzo dell'Europa" w reż. René Pollescha w TR Warszawa. Pisze Agnieszka Rataj w Rzeczpospolitej - Warszawskim Informatorze Rzeczpospolitej.
Przyznam szczerze, że "Ragazzo dell'Europa" polecam państwa uwadze z nieczystym sumieniem.
Zdarzyło się już bowiem, że namówieni przez mnie na oglądanie tego przedstawienia znajomi wyszli w trakcie śmiertelnie obrażeni, że dali się zaciągnąć na "coś takiego". Mimo wszystko, zaryzykuję. Bo cóż takiego popełnił René Pollesch w TR Warszawa?
Moim zdaniem, znakomitą odtrutkę na polskie teatralne pozy i fochy, na powracające regularnie dyskusje o "zawartość teatru w teatrze", na media, które na autorytety kreują kolejne sezonowe gwiazdki. Pollesch sadza widzów przed wielkim płótnem, na którym podglądamy filmowanych kamerą za kulisami aktorów TR Warszawa. Rozmemłanych całkiem prywatnie, broniących się za wszelką cenę przed wyjściem na scenę (co jakiś czas któreś z nich zostaje na nią wypchnięte siłą i w panice wraca za bezpieczne kulisy) i nieustannie gadających. W tym gadaniu, pisanym przez niemieckiego reżysera wspólnie z aktorami, przystosowanym do polskich realiów, jest miejsce i dla parodii "Stawki większej niż życie", i dla rozważań o Piotrze Adamczyku, który aby zagrać człowieka, który był i pozostał, musiał wyzwolić się z zagranej wcześniej roli Chopina. I wreszcie dla całkiem poważnego w całym tym zwariowanym kabarecie pytania o zasadność aktorskiego istnienia na scenie. Bo kogo my właściwie chcemy oglądać: aktorów czy nasze przyklejone im wyobrażenia? Za takie pytania, mimo wszystko, cenię ten spektakl. I za Aleksandrę Konieczną, poszukującą straconego czaru, która na długo leczy z pretensjonalnych ideologii dopisywanych do aktorskich ról.
