Artykuły

"Kim jest ten człowiek we krwi?" w reż. Pawła Szkotaka na Festiwalu Teatralnym Fringe w Edynburgu. Dla New York Timesa pisze Cristina Cano.

"Auto Auto", "Makbet: Kim jest ten człowiek we krwi?" i "Fuerzabruta" należą do wysokoenergetycznego rodzaju teatru, w których filmowe obrazy bardziej niż słowo czy narracja opowiadają historię. Są to nowoczesne, wyrafinowane spektakle, które całkowicie wpisują się w podstawowy etos Edynburskiego Fringu: im większy tym lepszy.

Oto "Makbet". To jedna z czterech wersji sztuki pokazywana na tegorocznym festiwalu (to przecież szkocka sztuka). Jednak jest nieprawdopodobne, aby którakolwiek była tak ambitna jak ta porażająca adaptacja polskiego Teatru Biuro Podróży.

Język Szekspira przetłumaczony na sekwencję ekscytujących obrazów, w których z "Makbeta" pozostaje ciemna, przerażająca esencja sztuki, opowiedziana przy użyciu niewielu słów. Grany na olbrzymim dziedzińcu, niedaleko edynburskiego zamku, spektakl pokazuje wypalony krajobraz. Chropawa industrialna scenografia z ogromnymi metalowymi palami wyznaczającymi przestrzeń gry. Aktorzy jeżdżący na motocyklach z epoki 2 wojny światowej.

Reżyser Paweł Szkotak, mądrze wykorzystuje metalowe pale, każąc aktorom powalać je po każdym morderstwie, a na końcu podnosi je aby stały się lasem Birnamskim. Są też aluzje do współczesnych wydarzeń: na przykład uwięziony w klatce więzień przywołuje na myśl Abu Ghraib a trzy wiedźmy ubrane są w burki i białe czadory. Jednakże w większości wizja Szkotaka wzięta jak z koszmarnego snu jest zbyt niezwykła, żeby tak łatwo dało się ją wpisać w proste konteksty polityczne.

Chodzące jak pająki wiedźmy na szczudłach, kołaczące kołatkami przez cały spektakl, w najbardziej zapadającej w pamięć scenie, gonią Makbeta po wyżwirowanym placu, pchając przed sobą ogromny walec z czaszkami jego ofiar. Jest to bardzo wyzywający obraz, jak wiele innych w tej produkcji. I nawet gdy wybuchają fajerwerki w ceremonii odbywającej się obok przez chwilę wydaje się, że są one częścią tego przedstawienia.