O dwóch takich
"Dobro" Teatru Wiczy umyślnie wygląda jak kiczowaty wideoklip albo telenowela. Z tym tylko wyjątkiem, ze nie dotyczy łatwego tematu. Teatr postanowił wypowiedzieć się o homoseksualizmie
Przedstawienie jest anegdotą opowiedzianą w dziwnym, chorym języku. Trochę jest tam prawdy i dużo zmyślenia. Czułość w tej opowieści przeplata się z agresją, delikatność z wulgarnością, a realizm z teatralną groteską. "Dobro" Norberta Okonia w wykonaniu Teatru Wiczy musi zatem budzić sprzeczne emocje. Wadą, a zarazem zaletą spektaklu (w pewnych momentach), jest to, że w krótkim czasie aktorzy chcieli zbyt dużo powiedzieć. Wiele szczegółów potraktowano z niebywałym pietyzmem, które sprawiają, że"Dobro" przypomina hybrydę złożoną z wielu nieprzystających do siebie elementów. Można czuć się zbombardowanym sprzecznymi relacjami bohaterów, muzyką znakomicie kontrapunktującą akcję, fragmentami audycji radiowych dochodzącymi z offu, wreszcie szalonym niemal ruchem na scenie. Dzieje się tam naprawdę wiele, chociaż w rzeczywistości na deskach pozostaje tylko jeden rekwizyt - szafa.
Wszelkie niedostatki tekstu Okonia rekompensuje aktorstwo Krystiana Wieczyńskiego, Karoliny Kaczmarek i Radosława Smużnego. Zespół najlepiej czuje się w scenach wymagających mocnej, emocjonalnej gry. Teatr odważnie wykorzystał stereotypy dotyczące homoseksualizmu. Pokazał masochistyczne skłonności geja w zestawieniu z agresywną i sadystyczną seksualnością "nie-kochającego inaczej". Tu niestety można zarzucić realizatorom przegadanie tematu. Wszystko, co mogło w tej sztuce zaskakiwać, zostało skomentowane. Nawet puenta przypomina lekko dydaktyczne podsumowanie talk show. Widz z sali w toruńskim WOAK-u wychodzi z gotową odpowiedzią, a nie z głębszą refleksją. "Dobro" można polecić tym, którzy przywykli do sprawnych i efektownych inscenizacji. Ci, którzy oczekiwaliby czegoś ponadto, mogą być lekko rozczarowani.
Teatr Wiczy - "Dobro" Norbert Okoń. Reż. Romuald Wicza-Pokojski. Premiera 4 kwietnia 2004.
