Warszawa. Teatr Polonia w plenerze
Lipiec w mieście to dla teatromanów ciężki czas. Większość scen pozamykana, od czasu do czasu można trafić na widowiska plenerowe, ale poza tym - pusto. Tym bardziej zadziwia teatr Polonia, który nie odpuszcza sobie nawet w wakacje.
Na Małej Scenie Krystyna Janda w lipcu skacze z trampoliny w "Skoku z wysokości". W sierpniu na scenę wraca "Boska!" i warto już dziś zastanowić się nad zakupem biletów, bo to może jedyna okazja, żeby obejrzeć przedstawienie, na które bilety są wyprzedawane na długo przed terminem. Poza tymi planami repertuarowymi Polonia postanowiła się wyprowadzić w lecie na ulicę. W przyszłym tygodniu codziennie na placu Konstytucji o godzinie 17 będzie można oglądać "Lament" Krzysztofa Bizio. Oglądać i zastanawiać się nad fenomenem tego przedstawienia, bo, choć grane na ulicy, nie należy do łatwych i przyjemnych teatrów ulicznych.
Trzy niepozorne kobiety: matka, babka i wnuczka, wykrzykują w codziennym hałasie placu swoje historie. Ta najmłodsza (Małgorzata Zawadzka, obecna studentka IV roku wydziału aktorskiego, grająca na zmianę z Olgą Sarzyńską - tegoroczną absolwentką szkoły) marzy o kiczowatych dżinsach i dla ich zdobycia jest w stanie zrobić wszystko. Ta nieco starsza, matka (Maria Seweryn), straciła pracę i żyje z dnia na dzień w upiornym strachu przed kurczeniem się oszczędności. Wreszcie najstarsza i najradośniejsza z nich trzech, babka (Bogusława Schubert), pogrążona we wspomnieniach o mężu i marzeniach o wygranej w totolotka.
Trzy kobiety, które są najbliżej związane ze sobą więzami krwi, a zarazem najbardziej oddalone. Trzy aktorki nie usiłują odegrać ich małych dramatów w efektowny sposób. Stają na małym podeście, ubrane na szaro, i w ulicznym hałasie po prostu opowiadają o codzienności, która może dotknąć każdego z nas.
A tłum dookoła nich nie ucieka, słucha pomimo ulicznego hałasu i kapryśnej pogody. I to chyba największy fenomen "Lamentu" [na zdjęciu].
