Łatwy sentymentalizm
"Elementarz" w reż. Ryszarda Majora w Teatrze Polskim w Szczecinie ocenia Ewa Podgajna w Gazecie Wyborczej-Szczecin nr 207.
"Składanie sylab jak dziecko przez dorosłych aktorów może śmieszyć albo wzruszać tylko przez pierwsze minuty przedstawienia. Z lekcji Elementarza w Teatrze Polskim miałam ochotę czmychnąć na wagary
Żaden podręcznik nie budzi takich emocji jak Elementarz Mariana Falskiego. Wielu pokoleniom Polaków służył do nauki czytania i pisania. Na zawsze pozostał w nas ogromny sentyment do podręcznika, z którym powracają wspomnienia z dzieciństwa.
Sama, kiedy w ubiegłym roku zobaczyłam reprint wydawnictwa w księgarni, nie oparłam się i kupiłam go sobie. Ale czy jest to materiał na Dużą Scenę profesjonalnego teatru?
Mieszankę różnotematycznych czytanek zaczerpniętych z pierwszej książki Polaków Ryszard Major postanowił ująć w formę lekcji. Dorośli ludzie w różnym wieku za sprawą Elementarza, który rozdaje im woźny, przemieniają się w uczniów. Elementarz niczym czarodziejska różdżka wtłacza ich do szkolnych ławek i przeobraża w pierwszoklasistów w szkolnych fartuszkach.
Niestety później reżyser idzie na łatwiznę i zamiast szukać oryginalnego dna czytanek, idzie w kierunku sentymentalnych skojarzeń. Składanie sylab jak dziecko przez dorosłych aktorów może śmieszyć albo wzruszać tylko przez pierwsze minuty przedstawienia.
Kiedy podczas scenki typu To lala Oli aktorka pokazuje lalkę, którą stawia na ławce, teatromani przyzwyczajeni, że w świątyni sztuki otrzymują coś więcej, zaczynają przysypiać.
Ożywiają się, kiedy przedstawienie nie tylko odtwarza Elementarz, ale też mierzy się z przeszłością. Kapitalna jest scena, kiedy tego samego wierszyka pierwszaki uczą się najpierw pod okiem księdza (Michał Janicki), który rozdaje im wianki, a potem wizytatora (Jacek Polaczek), który zakłada im czerwone chusty. Ale takich pomysłów na znalezienie drugiego dna czytanek w spektaklu Majora policzyć można na palcach jednej ręki".
