Spóźniona rewolucja
"Ragazzo dell'Europa" w reż. Rene Pollescha w TR Warszawa. Pisze Paulina Sygnatowicz w Życiu Warszawy.
Pollesch mierzy się z naszą rzeczywistością i przegrywa. Jego teatralna rewolucja ogranicza się do wyważenia otwartych w TR drzwi.
Pomysł całego przedsięwzięcia o niewyjaśnionym tytule - "Ragazzo dell'Europa" - polega na pomieszaniu fikcji z rzeczywistością. Pollesch bawi się w Wielkiego Brata i zamyka aktorów będących jednocześnie bohaterami sztuki w prostopadłościanie z dykty. Pozwala im mówić to, co naprawdę czują, a widzowie oglądają wybiórczo filmowany obraz wyświetlany na zewnątrz konstrukcji. W konsekwencji aktorzy, pod pretekstem poszukiwania bliżej nieokreślonego, fikcyjnego czaru, mają szansę wylać wszystkie frustracje związane z uprawianym zawodem. Ale Pollesch zadbał i o widzów, którym dostarcza rozrywki. Wątpliwej. Oto aktorzy zastanawiają się, jak Piotr Adamczyk powinien zagrać papieża, żeby nie budzić skojarzeń z wcześniejszą rolą Chopina. Później parodiują kultową "Stawkę większą niż życie". Poza przelotną uciechą niczemu więcej to jednak nie służy.
Pollesch, znany z ostrego krytykowania kapitalizmu, poległ i w zderzeniu z polską rzeczywistością. Usiłuje mówić i o katolicyzmie, i polskim kapitalizmie, a nawet o SB, ale tematy te giną gdzieś w ogólnej feerii kolorowych świateł i popkulturowej muzyki.
"Ragazzo dell'Europa" czyta się jednak przede wszystkim jako manifest sztuki teatru. Głosi ona, że teatr to nie muzeum, a aktorzy nie marionetki, tylko ludzie, którzy powinni mówić to, co myślą, nie zafałszowując prawdziwego obrazu życia. Problem w tym, że taki teatr przez kilka sezonów udało się robić Krzysztofowi Warlikowskiemu i Grzegorzowi Jarzynie. Zamiast więc wprowadzić do polskiego teatru powiew świeżości, niemiecki reżyser wyważył otwarte drzwi.
