A to Polska właśnie
Przed zarzutem uwiądu starczego polska dramaturgia współczesna broni się utworami takich autorów jak Paweł Mossakowski, jego dramaty opisują rzeczywistość bliską nam, bo doświadczaną prawie przez każdego. Historia współczesna jest dla Mossakowskiego pretekstem do pokazania ludzkich postaw, a zarazem uogólnienia, wydobycia tego, co uniwersalne.
"Siedem dni, ale nie tydzień" - spektakl zrealizowany przez Romana Kordzińskiego we wrocławskim Teatrze Współczesnym - jest znakomitym tekstem. Podkreślam słowo - tekstem, bowiem pierwsze, co rzuca się w oczy (a może raczej w uszy), to dialogi. W tej warstwie Mossakowski porusza się na tyle swobodnie, by sprawić widzowi wielką satysfakcję w słuchaniu, nie mówiąc o oglądaniu spektaklu. Być może uwiedziony tymi dowcipnymi dialogami widz nie wyłapuje - przynajmniej od razu - warstwy ironicznej "Siedmiu dni..." Głównym bohaterem tej sztuki jest przeciętna polska rodzina w latach dziewięćdziesiątych: Henryk - dyrektor więzienia, Róża - dziennikarka z pretensjami, Wicuś - ich przedsiębiorczy syn, i dziadek z pezetpeerowskim rodowodem.
Siedem dni z ich życia to wycinek, jaki ogląda widz, bawiąc się przy tym znakomicie. Kiedy jednak zorientuje się, że to, co widzi na scenie, spotkać można wokół nas, robi się mniej wesoło. Mossakowski zdaje się nam sugerować, że niewiele się zmieniło - przynajmniej w naszych głowach. Układy, układziki, kolega - przedtem z Komitetu Wojewódzkiego, teraz z UOP-u, to wszystko funkcjonuje niezależnie od demokracji, kapitalizmu czy temu podobnych. Najlepiej tę rzeczywistość rozumie Wicuś. Czego się dotknie, zamienia się w pieniądze, mało tego, doradza ojcu założenie w więzieniu pensjonatu dla obcokrajowców.
Rola Wicusia to niewątpliwy sukces aktorski Rafała Kowala. "Lot nad kukułczym gniazdem", a wcześniej "Piaf" - to kolejne etapy jego rozwoju, a jednocześnie swoistej metamorfozy w jakże różnych rolach. Henryk - Krzysztofa Kulińskiego i Róża - Elżbiety Golińskiej to role zarysowane grubą kreską, ale przez to wyraziste i niepapierowe. Podobnie jak Karol, kolega Henryka, w wykonaniu Cezarego Żaka. Zdzisław Kuźniar jako dziadek oraz jego koledzy - Bolesław Abart i Andrzej Bielski - to tercet, znakomity w scenie śpiewania Międzynarodówki podczas popijawy. Z uznaniem odnotowuję niewielką, ale drapieżną rolę Małgorzaty Napiórkowskiej jako pani Lucyny.
Bardzo funkcjonalna jest scenografi Zbigniewa Bednarowicza. Pozwala na zmiany miejsca akcji bez zmiany dekoracji. Raz jest to salon, raz sypialnia małżeńska, raz pokój dziadka. Zainstalowane na scenie telewizory sygnalizują kolejne dni, pokazując też naszych bohaterów poza mieszkaniem. Muzyka Wojciecha Jagielskiego, punktowa i nowoczesna, uzupełnia klimat przedstawienia.
Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie ironiczny chichot historii, który po obejrzeniu dramatu Mossakowskiego nie daje nam spokoju. Z kogo się śmiejecie - niestety z siebie!
