Warszawa. "Polski teatr przemiany" w Instytucie Teatralnym
24 kwietnia o godz. 17.00 w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego odbędzie się kolejny wykład prof. Dariusza Kosińskiego z cyklu "Teatr Polskie - historie" zatytułowany "Polski teatr przemiany". Wykład połączony będzie z promocją jego najnowszej książki "Polski teatr przemiany", która ukazała się niedawno nakładem Instytutu im. Jerzego Grotowskiego w ramach serii "Ścieżka teatru i kultury" (red. Monika Blige i Grzegorz Ziółkowski, Wrocław 2007).
Zagadnienia poruszane w ramach wykładu "Polski teatr przemiany": Adam Mickiewicz - od Dziadów do czynienia poezji; Juliusz Słowacki i Stanisław Wyspiański - w labiryncie niepewności; Reduta - pierwsze laboratorium teatru polskiego; Jerzy Grotowski - Akcja spełniona.
Dariusz Kosiński - ur. 1966, profesor nadzwyczajny w Katedrze Dramatu Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Zajmował się historią i teorią sztuki aktorskiej XIX wieku. Od kilku lat koncentruje się na badaniach nad swoistością polskiej tradycji performatywnej i teatralnej. Stale współpracuje jako krytyk, recenzent i eseista z "Didaskaliami" i "Dialogiem". Jest kierownikiem projektu KBN: "Polskie piśmiennictwo na ziemiach polskich XIX wieku", autorem i współautorem kilku publikacji popularyzatorskich., autorem książek: "Słownik postaci dramatycznych", "Sceny z życia dramatu", "Sztuka aktorska w polskim piśmiennictwie teatralnym XIX", współautorem: "Słownik wiedzy o teatrze", "Czechow 100 lat później".
Autor książki "Polski teatr przemiany" sytuuje idee teatru i praktyki twórcze Mickiewicza, Słowackiego, Wyspiańskiego, Osterwy i Limanowskiego oraz Grotowskiego we wspólnej dziedzinie, którą nazywa "polskim teatrem przemiany". W następujący sposób opisuje wyróżnioną przez siebie tradycję: "Sądzę, że za żywotnością polskiego teatru przemiany stoi [] niezwykle ścisłe połączenie sztuki i religii, sprawiające, że działalność artystyczna staje się tu rodzajem praktyki duchowej, a duchowość przejawia się przede wszystkim w działaniu i dążeniu do doświadczenia numinotycznego. Duchowe i artystyczne tworzą dynamiczną równowagę, wzajemnie przekształcając się w taki sposób, że mówienie o religii jest nieporozumieniem, a mówienie tylko o sztuce pomniejszającym zawężeniem".
