Łza kamień i serce skruszy
Baśnie po to są, by zachwycały, czyli Parysada u lalkarzy
To spektakl o tym, ile pożytku w życiu może przynieść prywatnym osobom niewinna wizyta w muzeum. W tym akurat przybytku dawnej sztuki przewodnikiem jest magiczny głos prof. Bogusława Bednarka.
Leśmianowska "Baśń o pięknej Parysadzie" czaruje dzieci i dorosłych od ponad 90 lat. Historia księżniczki, która nigdy nie uroniła łzy, a potem okazała męstwo, wreszcie wzruszyła się losem drugiego i wyszła na tym nie najgorzej, bo to był czystej krwi książę zaklęty w kamień, wzrusza i wskazuje drogę.
Drukiem baśń ukazała się razem z innymi inspirowanymi Orientem, a przede wszystkim "Księgą tysiąca i jednej nocy" w tomie "Klechdy sezamowe". Wrocławski Teatr Lalek poetycki klimat wykreowany słowami przez Bolesława Leśmiana z talentem przeniósł na scenę. Przepiękne i niezwykle misterne są lalki, ale nie będę się rozdrabniał - nikt nie zawiódł w żadnym elemencie tego spektaklu.
Przy charakterze księżniczki Parysady (świetna Aneta Głuch) majstrowało paru autorów, a jako ostatnia adaptatorka baśni i reżyserka Anna Pejcz, która najbardziej ją wybieliła, uszlachetniła i z kapryśnej, nieczułej, choć pięknej, uczyniła wrażliwą dziewczynę od początku budzącą sympatię.
Po wyjściu ze spektaklu dzieciaki spierały się o zabawnego i rozbrykanego Karzełka stworzonego przez Agatę Kucińską oraz umęczonego brakiem snu Derwisza Józefa Frymeta. To coś znaczy.
Szalenie pomysłowo plastycznie rozwiązane są wszelkie czary, poczynając od różnych strachów na Górze Cmentarnicy, a kończąc na Dębie Samograju, śpiewającym głosem Jolanty Góralczyk, i Strudze Złotosmudze, której wokalu użyczyła Anna Bajer. Najefektowniejszy jest wspomagany komputerowo Ptak Bulbulezar. Przyznam się, że sam bym chciał mieć takiego Ptaka Bulbulezara. Tylko gdzie bym go trzymał? Chyba w pawlaczu, ale nie wiem, czy urodziwa Patrycja Łacina by się tam zmieściła i tak czar pryska.
