To, co najciekawsze
XV Olsztyńskie Spotkania Teatralne podsumowuje Beata Waś w Gazecie Olsztyńskiej.
Olsztyńskie Spotkania Teatralne nie pozostawiły poczucia straconego czasu. Ta edycja spotkań była wyjątkowa, zwłaszcza pod względem ilości świetnych kreacji aktorskich. W pamięci widzów pozostanie prawie niema rola Jerzego Treli [na zdjęciu] w spektaklu "Szczęśliwe dni", który otworzył imprezę. Spektakl "Władza" to popis Janusza Gajosa, "Kowal Malambo" - aktorskich i tanecznych możliwości Mariusza Saniternika. Warszawski Teatr Montownia przyjechał z bombową, dosłownie i w przenośni, "Wojną na trzecim piętrze". Iza Dąbrowska stworzyła komediową kreację kobiety walczącej o uczucia męża i przegrywającej z jego pasją... majsterkowaniem. Znakomicie spisali się pozostali wykonawcy: Rafał Rutkowski, Michał Wierzbicki.
Rafał Gąsowski z Teatru Wierszalin wcielił się w Wacława Niżyńskiego. W spektaklu Piotra Tomaszuka nie zobaczyliśmy jednak genialnego tancerza i choreografa, ale szaleńca, wciągającego publiczność w ekspresyjny, obłąkańczy balet wspomnień. Małgorzata Rożniatowska w monodramie "Uwaga - złe psy" wyspowiadała się publicznie z chorej miłości do Jerzego Szaniawskiego.
Ogromny ładunek emocji dotarł do publiczności w sobotni wieczór. Dramat "Blackbird" o związku nieletniej dziewczyny ze starszym o wiele lat mężczyzną wyreżyserowała Grażyna Kania. Pełen bólu, przejmujący dialog Julii Kijowskiej i Jerzego Ferencego to coś więcej niż wyciągany wciąż przez media problem pedofili, z jego katem i ofiarą. Tutaj role są płynne, a bohaterowie zostawiają widza z pytaniami o granice uczuć i odpowiedzialności. A poza tym aktorstwo najwyższej klasy.
Leszek Mądzik, stały bywalec Olsztyńskich Spotkań, wykazał kunszt plastyczny w spektaklu "Odchodzi": światłem, muzyką, przejmującym, powolnym obrazem, nieprzekładalnym na słowa. W spektaklu "Carpe diem" Polskiego Teatru Tańca Ewa Wycichowska pytała o jakość życia współczesnego człowieka. Jej idea jednak okazała się mało klarowna, a najciekawsza w spektaklu - muzyka.
A repertuar nie byłby tak różnorodny, gdyby nie sponsorzy, donatorzy i patroni medialni - powtórzę za Mileną Gauer, aktorką, która przypominała o tym publiczności przed każdym spektaklem. I dodam od siebie: i pewnie gdyby nie piętnastoletnie doświadczenie, dzięki któremu organizatorzy wyłuskują z polskiej sceny to, co zasługuje na uwagę.
