Prawdziwe belcanto
Dawno nie było w tej operze tak dobrego spektaklu — mówili widzowie po piątkowym „przedstawieniu koncertowym”.
To prawda. Mimo że w programie użyto określenia „inscenizowane wykonanie koncertowe”, niewiele się ono różniło od prawdziwego spektaklu. Elementy dekoracji (autorstwa Andrzeja Kreutz-Majewskiego) pochodziły — jakże by inaczej — z innej opery, której akcja rozgrywa się nad Eufratem: z Nabucca Verdiego.
Ruch sceniczny był dość oszczędny, ale w tej operze, typowo belcantowej, gdzie akcja jest tylko — jak określiła to Ewa Podleś — pretekstem do pięknego śpiewu, nawet prawdziwa reżyseria nie mogłaby wymagać dużo więcej gestów.
Libretto jest, trzeba przyznać, dość zawiłe i trudno czasem ogarnąć meandry akcji. To prawdopodobnie było, i nadal jest, przyczyną rzadkiego wystawiania tej opery — oczywiście obok długiego, bo bez skrótów, niemal pięciogodzinnego czasu trwania, a także ogromnych technicznych trudności dla śpiewaków.
Semiramida wymaga dwóch solistek obdarzonych piękną koloraturą sopranu i mezzosopranu. Ewa Podleś i Agnieszka Kurowska nie tylko spełniają te warunki, są też doskonale ze sobą zaśpiewane (a nie brak w tej operze słodkich duetów Semiramidy i Arsacego). Parę lat temu miały okazję się tak zaśpiewać na słynnych już kilku spektaklach Semiramidy w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Dobrze, że tyle, chociaż ocalało z tego wówczas bezprecedensowego wydarzenia. Zadziwiające, że Kurowska, solistka Warszawskiej Opery Kameralnej, znana publiczności raczej jako wykonawczyni ról mozartowskich, na ogromnej i niewdzięcznej akustycznie scenie Teatru Narodowego poczuła się od razu jak w domu: nawet śpiewając piano, była zawsze znakomicie słyszalna, czego niejeden tutejszy etatowy śpiewak nie jest w stanie osiągnąć przez wiele lat.
Koloraturowymi umiejętnościami musieli się też wykazać Krzysztof Borysiewicz jako książę babiloński Assur i Leszek Świdziński jako hinduski król Idreno — ale głosy obu młodych artystów dopiero zaczynają naprawdę dojrzewać. Orkiestra nie zawsze wypadała zadowalająco, szczególnie waltornie coraz to taksowały, ale rzecz była przygotowywana bardzo krótko.
Semiramida ma być od czasu do czasu wznawiana w miarę możliwości.
