Artykuły

Opera Narodowa 70. rocznicę śmierci Karola Szymanowskiego uczciła premierą trzech choreograficznych wizji kompozycji: III Symfonii, Stabat Mater i Harnasiów. Trzy nie oddalone od siebie utwory, a trzy zupełnie odmienne wyobrażenia sceniczne.

Blisko epoki, w jakiej powstała muzyka, swoją pracę stworzył Emil Wesołowski: jego Harnasie nawiązują do lat 30 ubiegłego wieku (również świetną scenografią Pawła Grabarczyka), ale w estetyce ruchu ograniczają się jedynie do demiklasycznego „przełamania” tańca ludowego. Monotonia zakrada się nieubłaganie. W tej sytuacji największą przyjemność daje wspaniale tańczący Sławomir Woźniak.

Kto nie znał wcześniejszych prac Jacka Przybyłowicza, mógł widzieć w nim nadzieję polskiej choreografii. A kto znał, upewnił się tylko, że jego interpretacja III Symfonii Pieśni o nocy była konsekwencją pięknej twórczej drogi, jaką artysta kroczy od kilku lat. Symbolika, naturalność, organiczność ruchu, płynność i łączenie technik contemporary z modern to wyróżniki cechujące język Przybyłowicza. I choć wydaje się, że czasem choreograf zagląda do pracowni innych, zawsze są to twórcy wybitni. I w tym gronie niebawem dostrzegać będziemy Przybyłowicza.

Na choreograficznym Parnasie zasiedziała się Ewa Wycichowska. Artystka na co dzień niechodząca w laurowych wieńcach, nieustannie twórczo poszukująca, tym razem przypomniała własną realizację Stabat Mater sprzed ponad 20 lat (premiera w łódzkim Teatrze Wielkim). Entm izm publiczności, zafascynowanej wysublimowaną wrażliwością i estetyka ruchu modem oraz poruszającą opowieścią wyrażony został ogromne owacją.

Wielkie brawa należą się również dobrze śpiewającemu chórowi, i starannie grającej orkiestrze, którą — odniosłem wrażenie — chwilami Kazimierz Kord pozbawiał blasku, technikę przedkładając nad natchnienie. Ale i tak wieczór gorąco polecam.