„Włoszka w Algierze” triumfowała w RFN
Z trzytygodniowego tournee artystycznego po RFN wrócił zespół Państwowej Opery we Wrocławiu. Zachodnioniemieckiej publiczności zaprezentował Włoszkę w Algierze Giooacchino Rossiniego pod muzycznym kierownictwem Kazimierza Wiencka, w reżyserii Giovanniego Pampiglione, ze scenografią i kostiumami Santiego Migneco.
Przypomnijmy tu, że wrocławska premiera tego przedstawienia odbyła się w styczniu 1986 roku i że spektakl ten zyskał sobie niezwykle wysokie oceny krytyki krajowej, zdobywając podobne uznanie publiczności. Taka sama atmosfera towarzyszyła Włoszce w Algierze podczas ostatniego tournée.
Zespół Opery Wrocławskiej odniósł olbrzymi sukces. Na dowód tego chcemy tu przytoczyć fragmenty niektórych entuzjastycznych recenzji, które ukazały się po występach opery w pierwszym mieście – Aschffenburgu:
„Stało się już niemal tradycją, że aschffenburski sezon teatralny inaugurowany jest występem gościnnym którejś z oper wschodnioeuropejskich. Tak więc i w tym roku Państwowa Opera we Wrocławiu zaszczyciła nas serią spektakli Goacchino Rossiniego Włoszka w Algierze… trzeba stwierdzić, że wrocławscy goście w wystawieniu tej opery komicznej przewyższali swych kolegów, szczególnej niczym nie zmąconej uczty duchowej dostarczono nam pod względem muzycznym. Bogate w ornamenty i cieniowane we wszystkich pdmianach barw kostiumy błyszczały jak w baśni z tysiąca i jednej nocy, a scenografia Santiego Migneco ukazała się w całej okazałości. Takich dekoracji już dawno nie oglądano na aschaffenburskiej scenie…
… jeśli obsady alternatywne tak samo wyrastają ponad przeciętność jak śpiewacy występujący w przedstawieniu inaugurującym, to wrocławska opera może się uważać za niezwykle szczęśliwą. Janusz Monarcha jako bej Mustafa stał się prawdziwym odkryciem, obdarzony zarówno solidnym i przekonywającym basem jak i znakomitą prezencją sceniczną.
… Premiera Włoszki w Algierze, stała się godnym uwagi sukcesem… Fantastyczny bas Janusza Monarchy jako Mustafy! Był on cudowny!
…. Muzyczne kierownictwo Kazimierza Wiencka jest bardzo zbliżone do tego co Stendhal sformułował niegdyś jako „zorganizowane szaleństwo szampańskiej muzyki”.
