Artykuły

"Zemsta nietoperza" w reż. Helena Kaut-Howson w Operze Wrocławskiej. Pisze Adam Domagała w Gazecie Wyborczej - Wrocław.

Wizualna i muzyczna uroda tej inscenizacji nie zmienia faktu, że "Zemsta nietoperza" jest dziełem kompletnie o niczym. A więc - idealnym na karnawał. Pierwsza scena to ilustracja pięknie granej uwertury. W rytmie walca, spośród opadającej porannej mgły, ukazuje się kawałek luksusowego cesarsko-królewskiego uzdrowiska, w którym bawią się zamożni wiedeńczycy, a miejscowi - zapewne mniej zamożni, za to nie mniej próżni - chcą im dorównać w "światowym życiu". Ożywają rzeźby na fontannie... Ta liryczna deliryczność (bo to tylko sen jednego z bohaterów) jest urocza. Niestety, po chwili następuje pierwszy akt przyciężkiej komedii z nieistotnymi, przeciągniętymi dialogami, qui pro guowyraiinowanymjak oratoria Rubika, drewnianym aktorstwem... Oko cieszy starannie zaprojektowana i zbudowana dekoracja mieszczańskiego buduaru i śliczne sukienki pań. Ucho pieści pogodna muzyka Straussa.

Na szczęście w drugim akcie staromodna ramotka ustępuje miejsca widowisku z prawdziwego zdarzenia: sala balowa u księcia Gigi, zblazowanego, rosyjskiego bogacza, który - zupełnie jak współczesny widz - patrzy na całe to śmiechu warte zamieszanie z lekkim, hmm, dystansem - tonie w złocie i purpurze, olśniewają suknie i fraki, pary tańczą walca, zamaskowana "węgierska" piękność śpiewa czardasza, w słynnej polce "Trish-Trash" popisują się cztery urocze baletnice, nad sceną przelatuje surrealistyczny samolocik. Doprawdy od lat nie widzieliśmy we Wrocławiu tak starannie i z takim rozmachem odtworzonego operetkowego światka. Dzieło Straussa-a wprzyszłości zapewne, także operetki Lehara czy Offenbacha - w naturalny sposób po kilkudziesięciu latach wracają na scenę Opery Wrocławskiej. Podkasana muza znajdzie tu konieczny budżet, możliwości realizacyjne (scena obrotowa, wyciągi, zapadnie), śpiewaków, których ńscomica co prawda zawodzi, za to którzy mogą zmierzyć się z popisowymi ariami w języku oryginału (po polsku mówione były jedynie dialogi), i wreszcie orkiestrę, która nie brzmi jak zebrany naprędce uzdrowiskowy ansambl.

Ech, gdybyż "Zemsta nietoperza" kończyła się na drugim akcie... Bo uwaga: zanim nastąpi efektowny finał, trzeba przebrnąć przez śliwowiczano-wódczane gagi w wykonaniu Mariusza Cząjki. Ten typ rozrywki zaakceptują najwytrwalsi wielbiciele gatunku.