„Hamlet” w ulewnym deszczu
W ulewnym deszczu zakończyło się przedstawieniem Hamleta Zamojskie Lato Teatralne. Na tle wspaniałej renesansowej architektury starego miasta (które za trzy lata obchodzić będzie swe 400-lecie) zaprezentował Teatr im. Osterwy z Lublina Wesołe kumoszki z Windsoru, Teatr im. W. Siemaszkowej z Rzeszowa - „Ryszarda III", zaś Teatr Ochoty z Warszawy — Hamleta. Festiwal odbywał się więc pod znakiem Szekspira.
Przedstawienie Hamleta przejdzie zapewne do historii Zamościa i polskiego teatru. Już uliczne próby, które odbywały się przez 10 dni, wzbudziły w mieście wielkie zainteresowanie. Uczestniczyły w nich setki widzów. W dniu premiery pogoda była niepewna; miasto emocjonowało się, czy od dawna oczekiwany spektakl dojdzie do skutku. Pod wieczór wypogodziło się i tysiące ludzi zgromadziły się na zamojskim Rynku przed Ratuszem.
Jan Machulski, reżyser przedstawienia, bardzo pięknie wykorzystał architekturę starego Ratusza.
Lecz oto deszcz zaczął nasilać się coraz bardziej i przeszedł w burzę. Błyskawice rozświetlały raz po raz ciemności, oświetlając teren gry znacznie lepiej od Jupiterów. Dochodziły echa dalekich grzmotów, podkreślając niesamowitość tej niepowtarzalnej sceny. Przejmujący szept ojca Hamleta i towarzyszące mu wycie wiatru zlewały się w niezwykłą całość.
Strugi ulewy lejąco się s nieba przemoczyły do cna aktorów. Ale zarówno aktorzy, jak i publiczność pozostała wierna wielkiej sztuce. Wysiadły urządzenia techniczne, część mikrofonów zaniemówiła, zachodziła obawa, te wskutek ulewy pękną i wybuchną rozżarzone reflektory. Machulski dwukrotnie zdecydowany był przerwać przedstawienie. Wysyłał asystentów do aktorów, by skłonić ich do zejścia ze sceny. Ale nikt z nich nie zgodził się na to. Grali jak w transie, jak nigdy.
A kiedy zakończyło się to niezwykle przedstawienie zabrzmiały burzliwe brawa, które przekształciły się w długotrwałą owację. Zapomnieliśmy o deszczu, o burzy. Taka jest siła wielkiej sztuki.
