Krótka przerwa w budce strażniczej
"Nauka latania" w reż. Adama Ziajskiego z Teatru Strefa Ciszy w Poznaniu na IV Wałbrzyskich Fanaberiach Teatralnych. Pisze Anna Jurczyk w Tygodniku Wałbrzyskim.
Rozsypane pierze i chrupki, migoczące światełka, jak w wesołym miasteczku, biegający po ogrodzonym terenie aktorzy w mundurach. Taki widok zobaczyli wałbrzyszanie na boisku przy szkole nr 21 na Podzamczu, którzy przyszli obejrzeć spektakl z Poznania. Część z nich została zaproszona do wzięcia w nim udziału - dostali kartki z numerami i zajęli oznaczone nimi łóżka z łańcuchami, czyli cele, pośrodku nich wieżyczka strażnicza. Aktorzy-strażnicy krążyli wokół i ponaglali okrzykami, pałkami uderzali o metalowe ramy łóżek, strzelali z pistoletów bańkami, kazali robić absurdalne rzeczy np. dmuchać baloniki. Na końcu więźniowie zostali wyprowadzeni na spacer, zdążyli kilka razy okrążyć prowizoryczną scenę, zanim zorientowali się, że nikt ich już nie pilnuje.
Dla mnie najbardziej znaczące były jeszcze dwie sceny - z parawanem, po zwinięciu którego "znikał" więzień i ta, gdy strażnicy odpięli łańcuchy i prowokowali uwięzionych poduszkami (moim zdaniem do ucieczki), a nikt się nie poruszył. Jak łatwo akceptujemy zniewolenie, zwłaszcza, gdy ma ono przykrywkę dobrej zabawy, poddajemy się bez refleksji nakazom z góry, a co gorsza sami, gdy nadarza się okazja, nie wiadomo kiedy zmieniamy się w strażników. Być może właśnie na dojściu do takich wniosków ma polegać tytułowa nauka. A latanie? Wzniesienie się ponad swoją bierność, ku prawdziwej wolności.
- Niesamowite. Zupełnie inne spojrzenie na świat, wrażenie takie, jakby się było w "wariatkowie" - mówił o swoim uczestnictwie w spektaklu Maciej Konar, licealista. Przedstawienie podobało się też parze w średnim wieku mieszkającej na Podzamczu: - Jesteśmy zachwyceni. Tylko to nie pora roku na przedstawienia pod gołym niebem. No i nie myśleliśmy, że tak dużo ludzi będzie w tym uczestniczyło.
