Moherowa pani Dulska
"Won!" w reż. Barbary Borys-Damięckiej w Teatrze Syrena w Warszawie. Pisze Janusz R. Kowalczyk w Rzeczpospolitej.
W sztuce "Won!" Ryszard Marek Groński postawił potomków rodziny Dulskich wobec wyzwań teraźniejszości. Pomysł interesujący. Cała reszta, niestety, koślawa
Zamiast komentować naszą rzeczywistość, autor skupia się namnożeniu uszczypliwości wobec obecnego układu politycznego. Ten zaś, włączywszy seksaferę, wygląda zdecydowanie ciekawiej i dowcipniej niż jego sceniczne odbicie. Nie pomaga kompletnie bezbarwna reżyseria Barbary Borys-Damięckiej z pogubionymi aktorami.
Po scenie przetacza się wataha schematycznych, z gruba ciosanych postaci. Tak drastycznie przerysowanych, że zamiast porażać swojskimi przywarami, wprawiają w zdumienie egzotyką swych upodobań, jak najbardziej kosmopolitycznych.
Zbyszek (Marcin Piętowski) ukrywa przed Mamuśką (Bożena Dykiel) homoseksualizm. Jego siostra Zuza (AnnaDeka), feministka, każdy przejaw nieprzestrzegania poprawności politycznej rozstrzyga powaleniem oponenta ciosami karate. Autor nie daje jej jednak zbyt wielu okazji wysłuchania poglądów rodzicielki. Obrywa się więc głównie Karolowi (Piotr Szwedes). On to u Dulskich, w tym "mateczniku" moherowej polskości, organizuje obiad z udziałem swego Szefa (Marcin Troński), prymitywnego populisty z najwyższych sfer władzy.
Spotkanie to skłoni niedopieszczoną panią domu do rojeń o karierze parlamentarzystki. Szef zacznie tymczasem uwodzić Julię (Anna Korcz), która w warszawskiej kamienicy - odzyskanej przez ciocię Dulską - prowadzi dobrze prosperujący "salon masażu". Polityk przerzuci się szybko na... Zbyszka, który wparaduje w kobiecym przebraniu i blond peruce.
W końcu - jak u skandalistki Zapolskiej w "Moralności pani Dulskiej" - Profesor (Włodzimierz Press) otworzy usta, by dać pobożnie życzeniowy odpór: -Won!
Nie będzie to dotyczyć jedynie Nadii (Beatrycze Łukaszewska), wykształconej służącej z Ukrainy. Postaci równie bladej, jak pozostali przejaskrawieni.
Ewidentna klapa. Won!
