Fascynujące szansonistki z wdziękiem wodzą widza za nos
"Songi" w reż. Tomasza Dutkiewicza w Teatrze Komedia w Warszawie. Pisze Janusz R. Kowalczyk w Rzeczpospolitej.
Tomasz Dutkiewicz, reżyser "Songów", zamienił Teatr Komedia w zadymioną spelunkę. W takiej aurze wykluwała się legenda kabaretów Berlina i Monachium szalonych lat 20. i 30., gdzie słuchano standardów jazzowych Kurta Weilla do ironicznych tekstów Bertolta Brechta.
Reżyser starannie dobrał rozśpiewanych wykonawców. Tworzą oni równie ponętny, co odstręczający światek, z panienkami o utraconych złudzeniach i ich opiekunami.
Potencjalną klientelą jesteśmy my, publiczność. Wszyscy oni kręcą się na estradzie, ale i wokół stolików, przy których widzowie sączą (wliczone w cenę biletu) wino, sok czy kawę. Skąpo odziane dziewczyny w siatkowych pończochach przebiegają na wyciągnięcie ręki. Smukła migdałowooka brunetka (Barbara Melzer) przysiada na kolanach Bogu ducha winnego widza, który niechybnie dostałby zawrotu głowy, gdyby się tak szybko nie poderwała, (wyczuła jego chudy portfel?).
Kolejnemu dżentelmenowi tleniony wamp (Katarzyna Żak) wyśpiewuje wyznanie i - ignorując siedzącą obok partnerkę - tarmosi go za nos. Wyfraczony wodzirej (Grzegorz Wons), przewrotnie pokpiwający z czasów, w jakich przyszło mu (nam) żyć, każe widzowi zadać pytanie: "Wciąż myjesz garnki, Jenny?". Czarnowłosa bufetowa Jenny (Iwona Loranc) robi to nadal, choć knuje zemstę. Jako narzeczona pirata czeka, aż jego okręt zaatakuje miasto. Wtedy, na jej: "Hopla!", potoczą się nasze głowy. Jednak nieczułemu panu swego serca (Wojciech Wysocki) odśpiewa tylko "Surabaya Johnny, tyś jest łajdak, niebieski ptak...".
Inni charakterni mężczyźni (Jacek Bończyk, Wojciech Medyński) także mieli swoje solówki. Wszyscy tworzyli też duety czy wspierali innych wykonawców w chórkach przy akompaniamencie tapera (Michał Salamon). Cudownie rozluźnione nastroje sprawiły, że wodzeni za nos widzowie opuszczali przybytek boskiej dekadencji z pewnym ociąganiem.
