„Janulka, córka Fizdejki”
„Napisana w 1923, ale ogłoszona dopiero w 1962 1 wystawiona po rai pierwszy w 1974 Janulka, córka Fizdejki należy do mniej znanych i najtrudniejszych utworów scenicznych Witkacego” — napisał najlepszy tłumacz na język angielski Stanisława Ignacego Witkiewicza Daniel C. Gerould i dodał:
„Tytuł, tło i niektóre postaci i zdarzenia Janulki oparte są na powieści historycznej Feliksa Bernatowicza Pojata, córka Lezdejki, albo Litwini w XIV wieku (1826) (…) Ciekawą jest rzeczą, że Witkacy nie naśladuje ani akcji, ani charakterystyki postaci Bernatowicza, a tylko przywłaszcza sobie kilka przypadkowych elementów, głównie nazwiska i zewnętrzne cechy bohaterów, a następnie je deformuje, stapia i przypisuje innym postaciom niż we wzorze”.
Charakterystyka, napisana przez wybitnego tłumacza, zdaje się przyświecać scenicznej interpretacji Teatru polskiego we Wrocławiu, którego dyrektor i kierownik artystyczny. Jacek Bunsch uparcie poszukuje artystycznej pożywki w sztukach Witkacego. Po Szewcach (premiera 15 X 1982) i Onych (23 III 1984) Janulka to trzecia próba Bunscha we Wrocławiu.
