„Wszystko o mężczyznach” czyli z trzech piętnastu
Sztuka Miro Gavrana to materiał na aktorski popis – i niewiele więcej można w niej odnaleźć.
Aktorów jest trzech: Krzysztof Górecki (starszy, szczupły, szpakowaty), Piotr Pilitowski (miły chłopiec w wieku młodszym średnim) i Tomasz Obara (nieduży czarniawy brodacz w podobnym wieku). Piętnaście postaci to: trzej przyjaciele spotykający się na siłowni – dwaj to zamożni prawnicy, trzeci – nieudacznik pracujący w szkolnym sekretariacie; właściciel lokalu z męskim striptizem. menedżer i kandydat na striptizera; dwóch gejów i ten trzeci, były narzeczony jednego z nich; ojciec i dwóch synów – jeden mieszkający z ojcem, drugi za granicą. I na koniec – trzech zramolałych pensjonariuszy domu starców.
Wątki prowadzone są na przemian, co wymaga od aktorów sporego wysiłku i umiejętności transformacji. Zwłaszcza że tonacja każdego z wątków jest inna. Różnie to wychodzi, bo materiał literacki jest nierówny, aktorzy nie czują się dobrze w skórze wszystkich bohaterów, a i reżyser często zadowala się gładkimi stereotypami. Trójka gejów np. to geje do kwadratu, począwszy od strojów (Krzysztof Górecki podejmuje gościa w kolorowej orientalnej szacie. Tomasz Obara nosi koszulę z falbankami, a Piotr Pilitowski długi szal), skończywszy na omdlewających spojrzeniach i zmanierowanym sposobie mówienia. Śmieszy to bardzo widownię (chyba najbardziej ze wszystkich wątków), więc aktorzy podkręcają jeszcze „gejowanie”, choć temat bynajmniej nie jest śmieszny.
W spektaklu jest też trochę niezbyt zajmującego melodramatu – wątek ojca i dwóch synów ugina się wręcz pod ciężarem rodzinnych nieszczęść i nieporozumień. Trochę zgrywy – trzy niecałkowite męskie striptizy, najzabawniejszy ten w wykonaniu Obary w kowbojskim stroju. Trochę wygłupu – ledwo żywi i sklerotyczni staruszkowie kłócą się jak w młodości. Najciekawsze i najlepiej zagrane są rozmowy trójki przyjaciół na siłowni; i postaci są mięsiste, i dialog żywy, i konflikt prawdopodobny.
