Stuhr w gaciach
Rzeczywiście, ściągnięcie szerszej publiczności na klasykę nie jest łatwe. Zmiany cywilizacyjne powodują, że repertuar klasyczny starzeje się w zastraszającym tempie, zwłaszcza w odbiorze młodszych pokoleń. Dlatego Jerzy Stuhr postanowił postawić przede wszystkim na własne aktorstwo i własne, bardzo kabaretowe, poczucie humoru.
Nie bawił się w subtelne celebrowanie molierowskiego dialogu. Położył nacisk na środki proste, ale niezawodne. jeśli chodzi o reakcje widzów. Od pierwszej sceny aż do ostatniej eksploatował przede wszystkim swoją vis comica, charakterystyczny sposób mówienia tekstu, rozbawiający zawsze publiczność.
Stosował środki typowe dla humoru, raczej ludowego pokazał się w pantalonach i damskim gorsecie. Całość przypominała nie tyle klasyczną komedię molierowską ile raczej farsę czy burleskę. Całości bowiem nadane zostało mocne tempo. Do sposobu gry Stuhra dostroił się cały zespół.
Mocną stroną przedstawienia była scenografia Elżbiety Krywszy, a zwłaszcza bajecznie kolorowe, zabawne kostiumy. Bardzo dobra też była muzyka Jolanty Szczerby, nadająca rytm widowisku, a także choreografia Agnieszki Łaski, wnosząca sporo komizmu, zwłaszcza w scenach „tureckich”.
Słowem, był to Molier może nie najwyższego lotu. Ale dobry na dzisiejsze ciężkie czasy, w których trudno wyciągnąć publiczność z domu sprzed telewizora i namówić ją na wydanie paru złotych na wypad do miasta. Dlatego trzeba ją bawić od pierwszej do ostatniej sceny. A to się udało Stuhrowi i pozostałym aktorom Teatru Ludowego.
Dyrektor Anna Sapjego miała wspaniały pomysł, wymyślając imprezę pod tytułem „Goście Teatru Dramatycznego”. Bardzo wzbogaca ona życie teatralne Warszawy, a gościom daje możliwość szerszej prezentacji własnego dorobku.
