Artykuły

- Skoro Teatr Kana ma być finansowany przez miasto, niech gra sztuki etyczne i wychowawcze - zaproponował Andrzej Karut, radny PiS. Dopiero poręczenie wiceprezydent Elżbiety Masojć uratowało Kanę przed spec-zapisem w statucie.

Miejscy radni mieli w poniedziałek zatwierdzić nowy statut Teatru Kana, by w życie weszło porozumienie, jakie władze miasta podpisały z Urzędem Marszałkowskim o współfinansowaniu teatru (300 tys. zł rocznie da miasto, a 150 tys. zł marszałek). Dotąd, choć Kana organizowała tak znane imprezy, jak Festiwal Artystów Ulicy czy Międzynarodowe Spotkania Młodego Teatru Okno, nie miała pewnego budżetu. Co roku walczyła w konkursach o dotacje. Teraz ma się stać ośrodkiem teatralnym - samorządową (miasta i województwa) instytucją kultury.

W związku z tym Andrzej Karut z PiS chciał, by w punkcie "promowanie różnych form edukacji kulturalnej" dopisać: "ze szczególnym uwzględnieniem funkcji wychowawczej". Motywował, że miasto powinno finansować sztuki etyczne i wychowawcze, a nie demoralizujące dramaty, jak np. twórczość Sarah Kane - autorki, która w młodym wieku popełniła samobójstwo i używała wulgaryzmów.

- Cechą sztuki i twórczości jest to, że jest wolna i nie rolą miasta jest określać, kiedy jest dobra, a kiedy zła. Dobra jest wtedy, gdy ludzie chcą ją oglądać - gwałtownie zaprotestował Bartosz Arłukowicz, radny Lewicy i Demokratów. Jego klubowy kolega Jędrzej Wijas tłumaczył, że cechą sztuki jest "dotykanie sedna ludzkiej egzystencji" i nie ma nic złego w tym, że młodzi w sztuce zobaczą, do czego może prowadzić brutalność.

Karut odpierał, że wolność nie polega na "róbta co chceta". - Przemoc w szkołach bierze się właśnie z tego, że młodym się ją pokazuje - stwierdził radny. Po sesji wyjaśniał "Gazecie", że nie chciał nakładać Kanie kagańca i zakazywać grania pewnych sztuk, ale chodziło mu o to, by nie pokazywać ich młodzieży. Przykład Sarah Kane przyszedł mu do głowy, bo - choć sam nie widział jej dramatów - jako katecheta słyszał o nich od młodzieży wiele złego.

Paweł Bartnik (PO) przypominał, że Kana od chwili powstania pokazywała, jak wyjść z życiowych zakrętów. Opowiadał, że miała być "pałacem młodzieży dla tych, którzy nie chcą iść do pałacu młodzieży, bo mają inną wrażliwość" i to się jej udało. - Jestem za rozmową o wychowaniu, ale nie chcę byśmy ten teatr dawali jako przykład promocji zła - mówił Bartnik.

Wiceprezydent Elżbieta Masojć poprosiła radnych, by nie wprowadzali zmian do projektu statutu, bo spowodują one, że konieczne będą nowe negocjacje z Urzędem Marszałkowskim. By przyjąć projekt, a za rok wrócić do tematu. Zaoferowała, że przez ten rok urzędnicy będą przyglądać się, czy teatr nie demoralizuje młodzieży. Masojć zaproponowała, by radni przyjęli jej poręczenie. Ci zgodzili się, a radny Karut wycofał swój wniosek.

***

Dariusz Mikuła, szef Kany

Przysłuchiwałem się tej dyskusji, ale nie miałem prawa zabierać głosu. Ale powstało jakieś nieporozumienie. My mówiąc o edukacji, nie mamy na myśli chodzenia do szkół czy nauczania uczniów. Nie jesteśmy pedagogami. Przykładem naszej edukacji może być np. festiwal Okno, gdzie pokazywaliśmy polską i niemiecką tradycję teatralną, metody pracy aktora, jej efekty. Przez swoje projekty dajemy wskazówki i narzędzia, by ktoś, kto chce używać sztuki, umiał to robić. Żeby rozumiał sztukę. Np. w naszych projektach arterapii dla narkomanów my jesteśmy art, a terapeuci Monaru - terapią. Pokazujemy, jak można "odlecieć" przez sztukę, a nie przez chemię. Dopisywanie do naszego statutu wychowania byłoby chyba nadużyciem. Padł przykład Sarah Kane, brutalistów. Trzeba pamiętać, że czasem przez bulwersujące środki lepiej widać. Ale myślę, że radny pomylił teatry, bo to nie my realizację jej dramatu zaproponowaliśmy młodzieży. Cała sytuacja nie spowoduje, że będziemy się ograniczać. Jeśli uznamy, że jakiś tekst nas dotyka, jest ważny, będziemy się nim zajmować. Mam nadzieję, że ta sytuacja, która jest ewenementem na skalę kraju - czyli połączenie sił dwóch samorządów pozwoli nam rozwijać działalność.