Artykuły

"Porozmawiajmy o życiu i śmierci", autorstwa Krzysztofa Bizio ze Szcze­cina, to tekst opowiadający o współ­czesnej rodzinie. Ojciec jest biznes­menem, matka nigdzie nie pracuje, syn jest drobnym ćpunem i dilerem narko­tyków. To historia współczesna na wskroś: brak porozumienia między ro­dzicami, rodzice nie zajmują się dziec­kiem. Ci ludzie rozmawiają ze sobą je­dynie przez telefon. Są sobie obojętni, brakuje im podstawowych uczuć. Wszyscy są egoistami. Mąż ma ko­chankę, żona ma kochanka. Mąż kie­dyś chciał, żeby jego żona usunęła cią­żę. Tego samego od swojej dziewczy­ny chce jego syn.

To jest nie tylko historia, to jest też diagnoza. Jeżeli człowiek nie potrafi rozmawiać z drugim człowiekiem, za­wsze doprowadza to do ruiny emocjo­nalnej. Ci ludzie myślą, że jeśli zrobią coś perwersyjnego, to ich życie bę­dzie barwniejsze. Tak naprawdę staje się coraz gorsze. Dopiero tragiczna sy­tuacja zmusza ich do rozmowy.

Scenografia jest osadzona w okręgu, a bohaterowie kręcą wokół tych samych tematów. Ściany są cementowe i tak sa­mo szare jest ich życie. Zgodnie z teo­rią Junga architektura wpływa na życie. Kostiumy to stroje współczesne, raczej szare - ci ludzie właściwie się nie róż­nią od siebie.

Spektakl kończy się słowami: "Nie wiem". To znaczy, że musimy zapomnieć o tym, co było, żeby pójść do przodu. Je­śli zapomnimy o winach, w pewnym mo­mencie przebaczamy.