Kłopoty z pamięcią
Kłopotów z pamięcią to ja na szczęście jeszcze nie mam, ale są przedstawienia, którymi wolę jej sobie raczej nie zaśmiecać. Za nic na przykład nie przypomnę sobie wiekopomnego dzieła zatytułowanego Książę niezłomny, które przecież nie dawno widziałam na scenie Teatru Słowackiego. Do tego rodzaju spektakli muszę zaliczyć też Wesołe kumoszki z Windsoru, w reżyserii Jerzego Stuhra.
Naprawdę chciałabym o nim jak najszybciej zapomnieć, choć niektóre sceny długo będą mnie prześladować. Ot choćby widok obnażonego brzucha Dariusza Gnatowskiego, który miast pozwolić mi się skupić na skomplikowanej intrydze komedii, kazał mi dociekać, ileż to kilogramów może liczyć sobie aktor. Doskonale wiem, że sir John Falstaff powinien być gruby, czym jednak zawiniłam, że realizatorzy zmusili mnie do podziwiania szczegółów jego tuszy. Przedstawienie w Ludowym, może wpędzić w anoreksję nie jedną z odwiedzających teatr licealistek.
Trudno będzie mi też zapomnieć o scenografii autorstwa Elżbiety Krywszy, która większość akcji umieściła w równo strzyżonym ogrodzę. Jego roślinne elementy aktorzy prze suwają w zależności od potrzeb schowania się za którymś z krzaczków. Ich kolor wzięty został zapewne z koszmarnego snu zmuszonych do pójścia w celach zarobkowych pod Barbakan, dobrze zapowiadających się, ale głodnych malarzy.
O reszcie grzechów tegoż przedstawienia nic będę już pisać, bo przezornie postanowiłam zapomnieć o nich jeszcze podczas gorących oklasków młodzieży, którą rozbawił wyjątkowo toporny dowcip twórców. Mimo tego, że jestem widocznie już strasznie stara, trudno mi będzie zapomnieć, że Wesołe kumoszki z Windsoru napisał William Szekspir. Niech mu ziemia lekką będzie, bo jego sztuki w naszym kraju robi się ręką wagi Dariusza Gnatowskiego.
