Lublin. Wspomnienia z festiwalu Schulza w Drohobyczu
Kto chciałby spróbować drohobyckiego nektaru festiwalowych wspomnień, niech czuje się zaproszony w dniu 7 grudnia o godz. 18 do Ośrodka "Brama Grodzka - Teatr NN" (ul. Grodzka 21), gdzie zaprezentowane zostaną nagrania wideo z drohobyckich wydarzeń.
W połowie lat 70. XX wieku pewien artysta z Drohobycza został zaproszony do Niemiec (wtedy był to RFN). Kiedy przedstawiał się, skąd przybywa, gospodarze kiwali z uznaniem głowami: - A! Drohobycz! Miasto Schulza, miasto "Sklepów cynamonowych"... Artysta jednak nic o Schulzu nie wiedział.
Więc artysta po powrocie do Drohobycza jakoś zdobył "wiadomość", iż ten znany w Niemczech wielki artysta mieszka przy ulicy Floriańskiej. I poszedł na Floriańską, i zapukał do drzwi, i zapytał: - Czy jest pan Schulz? Bruno Schulz nie żył od ponad trzydziestu lat, zamordowany przez gestapowca na drohobyckiej ulicy w 1942 roku, w miejscu, które przemierzał często, blisko Rynku, gdzie był dom jego dzieciństwa i dość blisko gimnazjum, w którym uczył.
Ta, powiedzmy, anegdota wyjaśnia, dlaczego organizatorzy Międzynarodowego Festiwalu Brunona Schulza w Drohobyczu odwołują się do idei "przywrócenia Wielkiemu Brunonowi jego autentycznej przestrzeni twórczej i życiowej, jego >>jedynego miejsca na świecie<<". Bo z Schulzem w Drohobyczu jest trochę tak jak z Singerem w Biłgoraju, gdzie radni nie zgodzili się nazwać miejskiego placu imieniem noblisty. Ale tylko trochę tak - bo w Drohobyczu ulica Schulza jest, a teraz jest i tablica pamiątkowa, wmurowana podczas festiwalu dzięki inicjatywie lubelskich miłośników autora "Sanatorium pod klepsydrą". II Festiwal stanowił taką porcję wydarzeń, że trudno go było nie zauważyć. Wydaje się, że Bruno Schulz powoli wraca do Drohobycza, którego zresztą przecież nie opuścił.
Lubelska obecność na festiwalu - przez plastykę, teatr, film i programy edukacyjne - a także jakże ważna obecność lubelskich literaturoznawców, poetów, tłumaczy i publicystów wpisuje się w określoną tradycję. To w 1992 roku Teatr NN zorganizował wielką ogólnopolską "ekspedycję" do Drohobycza, to przecież śp. prof. Władysław Panas uchylał rąbka tajemnicy związanej z schulzowską Intrygą Nieskończoności, będąc wyjątkowym interpretatorem twórczości Wielkiego Brunona. Ale festiwal nie był tylko lubelskim desantem na to miasto czy desantem kwiatu polonistyki polskiej. Na zaproszenie festiwalu przyjechali poważni twórcy ukraińscy, deklarujący wierne wsparcie idei schulzowskiego renesansu w Drohobyczu. Nie byłoby tego wszystkiego, gdyby nie działająca jak katalizator, podejmowana mimo wielu trudności inicjatywa środowiska miejscowego, ukraińskiego, skupionego wokół dr Wiery Mieniok i kierowanego przez nią Polonistycznego Centrum Naukowo-Informacyjnego (to ona stanowi spiritus movens przedsięwzięcia, które ma już swoją zasłużoną renomę).
Zabrzmi to być może banalnie, lecz Schulz stał się zwornikiem i narzędziem porozumienia, dyskusji i przyjaźni, które zrodziło się podczas festiwalowego tygodnia. Rezonans wydarzeń, jakie nawiedziły Drohobycz między 13 a 19 listopada, wciąż trwa. Już wiadomo, że w miejscowym regionalnym Muzeum "Drohobyczyna" - jak deklaruje jego dyrektor - zostanie przygotowana ekspozycja z tzw. freskami Schulza uratowanymi przed kradzieżą z Drohobycza (dotychczas skrywano je w magazynie). Osoby znające tamtejsze realia wiedzą zapewne, jaki przełom taka decyzja oznacza.
Kto chciałby spróbować drohobyckiego nektaru festiwalowych wspomnień, niech czuje się zaproszony w dniu 7 grudnia o godz. 18 do Ośrodka "Brama Grodzka - Teatr NN" (ul. Grodzka 21), gdzie zaprezentowane zostaną nagrania wideo z drohobyckich wydarzeń, m.in. z koncertu Alfreda Schreyera, koncertu Jacka Kleyffa, ze spektaklu "Bruzda" Leszka Mądzika, z odsłonięcia tablicy i nocnego pochodu, ze spotkania z poetą i tłumaczem Bohdanem Zadurą i inne - o czym zawiadamia niżej podpisany Dyrektor Artystyczny II Międzynarodowego Festiwalu Brunona Schulza w Drohobyczu.
