Dell'arte na Ludowo
Giovanni Pampiglione jest włoskim reżyserem, uchodzi więc nad Wisłą za specjalistę od włoskiego repertuaru. I pewnie trochę tak jest albo raczej kiedyś tak było. Zachwycające realizacje Pampiglionego w Starym Teatrze do dziś kiwając smutno głowami, przypominają sobie niegdysiejsi teatromani…
Tym razem w Teatrze Ludowym Pampiglione sięga po arcydzieło Carla Gozziego Król Jeleń — sztukę, w której tradycyjny, ludowy wioski teatr dell’arte zyskuje formę artystycznie wyrafinowanej dworskiej zabawy. Tytułowy król otrzymuje od czarnoksiężnika dwa niezwykłe dary: jeden pozwala mu rozpoznać kłamstwo, drugi daje możliwość przemiany w zwierzę lub innego człowieka.
Baśniowy klimat utworu skrzy się od ironii i filozoficznych podtekstów, a jednocześnie mocno osadzony jest w ludowej tradycji. Niestety w Ludowym nikt do końca nie wie, jak to grać. Decyzji chyba nie podjął sam reżyser, a może też i aktorzy nie najpewniej czują się w krainie ściśle zdefiniowanej konwencji, na dodatek twórczo wzbogaconej przez erudycję XVIII-wiecznego autora. W rezultacie każdy gra co potrafi — jedni na scenie odgrywają baśń dla najmłodszych, inni stawiają na jakąś amatorską pantomimę, jeszcze inni biorą rzecz w nawias i zabawiają się kiczem, a wszystko bez przekonania i bez wiary w powodzenie. Pozostali nadrabiają minami i z wyraźną ulgą zmykają w stronę kulis. Dla spektaklu w tej formie nie widzę żadnego uzasadnienia — ani to uczciwa próba pokazania czym konwencja w istocie rzeczy jest, ani próba zakwestionowania tej konwencji, podjęcia z nią gry, ani autorski eksperyment (choć Pampiglione zaproponował teatr totalny i zaprojektował także scenografię, dość nijaką notabene). Totalne nieporozumienie, przepraszam za kolokwializm.
