Artykuły

Paluszek w reż. Czesława Sieńko wTeatrze Groteska w Krakowie. Pisze Joanna Targoń.

Spektakl o malutkim jak paluszek chłopczyku trwał dwie godziny, ale mali (choć więksi od bohatera) widzowie wcale się nie nudzili

To duża sztuka przykuć uwagę widowni składającej się z bardzo energicznych i ruchliwych przedszkolaków. I to staroświecką bajką, bez nowomodnych telewizyjno-komputerowych bajerów, którymi podobno zarażone są bezpowrotnie od maleńkości nasze dzieci. Być może to nieprawda, bo dzieci, z którymi o 9 rano oglądałam "Paluszka", bez sprzeciwu przyjmowały archaiczną, wydawałoby się, opowieść, dziejącą się na wsi, w królestwie rządzonym przez beczułkowatego i trochę głupawego króla.

Przedstawienie Czesława Sieńki (autora i reżysera) jest zgrabne, wartkie, a nawet trochę wzruszające i poetyckie. Lalki, animowane przez aktorów na oczach widzów, są pomysłowe i dowcipne. Tytułowy bohater jest tak wyrazisty i pełen wdzięku, że chwilami zapomina się, iż to laleczka, choć przecież widzimy cały czas jego animatorkę. Wiejska plotkara to wiklinowy koszyk z głową w czerwonej chustce, wieśniacy to same (karykaturalne) głowy na wozie drabiniastym, pyskata królewna, cała w białych falbankach, wygląda jak kurka.

A historia Paluszka, chłopczyka przyniesionego bezdzietnym wieśniakom przez anioła, podawana jest lekko, bez natrętnego moralizowania. Anioł w całej swej okazałej osobie (grany jest przez aktora, nie lalkę) nie tylko przynosi Paluszka, ale i pomaga mu w domowych pracach oraz w zwalczaniu zła na świecie. Tu tkwi tajemnica nadludzkiej siły chłopczyka, który i sprzęty naprawi, i piec pomaluje, i izbę wysprząta, i drzewa w lesie narąbie, i wielkoludy pokona. Wywołało to, nawiasem mówiąc, pewne rozczarowanie siedzących za mną dzieci. "E, wszystko anioł za niego robi" - usłyszałam. A gdy anioł pojawił się na scenie po raz pierwszy, w niebieskiej szacie, ze skrzydłami i walizką, ci sami chłopcy stwierdzili:

"Patrz, akwizytor". Miło byłoby z takim aniołem akwizytorem, szkoda, że to tylko bajka