Z życia teatralnego
W sobotę. 12 sierpnia 1944 roku. Teatr Miejski w Lublinie dał pierwszą premierę po wyzwoleniu: "Moralność pani Dulskiej" Zapolskiej w reżyserii Ireny Ładosiówny, również odtwórczyni roli tytułowej. Gazety donosiły w tym dniu, że "Czołgi amerykańskie o 75 km od Paryża", a "Bułgaria na drodze do zerwania z Niemcami", na scenie zaś Zbyszko uwodził niecnie Hankę. Juliasiewiczowa motała swoje intrygi, a pan Dulski wędrował wokół stołu, odbywając przepisany mu spacer do kopca Kościuszki i z powrotem Następnego dnia (inne było tempo, mimo wojny!), w niedzielę, ukazała się w "Rzeczypospolitej" spora recenzja. Było tego 124 wiersze druku, z czego 83 Janusz Minkiewicz (ówczesny krytyk teatralny pisma) poświęcał rozważaniom jak by się Dulscy zachowywali w czasie okupacji. Nie zostawił w swych prognozach cienia nadziei co do postawy mieszczańskiego bohatera, po czym dodawał, wracając już do premiery: "Ma ona znaczenie wychowawcze Powinna wzbudzić w każdym z nas refleksję, czy zlikwidowaliśmy w sobie resztki tej dulszczyzny, która niewątpliwie w mniejszym lub większym stopniu w każdym z nas pokutuje. Czy następnie premiera "Moralności Pani Dulskiej" interesowała nas z punktu widzenia dawno minionej obyczajowości, nie zaś jako piekąca ciągłe aktualność?"
A więc Zapolska znów orężem wałki społecznej? Otóż nie w Zapolskiej chyba tu rzecz, lecz w poszukiwaniu zaangażowania, broni w walce o nowy świat, nowy czas, nową Polskę - we wszystkim. Burżuj z "Dulskiej" był śmiesznym, niegroźnym antenatem burżuja, który znajdował się po przeciwnej stronie wewnętrznej barykady tu. na pierwszym kawałku naszej wolnej ziemi. Cesarsko-królewski mieszczuch Zapolskiej był bladym cieniem niemieckiego mieszczucha lat trzydziestych, który zrodził potwora nazizmu.
