Wypuszczony z kicia
"Osobisty Jezus" w reż. Przemysława Wojcieszka w Teatrze im. Modrzejewskiej w Legnicy. Pisze Jacek Sieradzki w Przekroju.
Wojcieszkowi wyraźnie wychodzi snucie zgrzebnych fabuł.
Przemysław Wojcieszek pasuje do legnickiego teatru lepiej niż na przykład do sławnych Rozmaitości, gdzie ostatnio pracował. Otóż Legnica proponuje swojej publiczności proste, klarowne historie zamiast postmodernistycznych zabaw, aktualnych trendów i popisów gwiazd, snucie zaś takich zgrzebnych fabuł jest specjalnością Wojcieszka. Doszedł w niej do perfekcji: wystarczy mu kwadrat podłogi, parę sprzętów i światło, by wyczarowywać sytuacje łatwe do wyobrażenia, mimo że są tylko zamarkowane. Oto świeżo wypuszczony z kicia bohater (Przemysław Bluszcz) spotyka się ze sprytniejszym bratem (Paweł Wolak), który w międzyczasie przejął dom i odbił mu narzeczoną (Ewa Galusińska) dążącą po męskich trupach do wyrwania się w świat. Następnie bohater spowiada się młodemu, bezradnemu księdzu (Dariusz Majchrzak) i jest kuszony przez prowincjonalnego szatanka gangstera, zabawnego i żałosnego (Wiesław Cichy). Świadkujemy sprzedawaniu domu "Niemcowi" i kłótniom o smętną kondycję ojczyzny... Fabuła niemal kiczowata - gdyby nie doskonałe dialogi i trafione postacie, prawdziwe w słabościach, biernościach, pogubieniach.
Za wadę trzeba by uznać zbytnią deklaratywność osobistego nawrócenia bohatera (patrz tytuł). Gdy były bokser i garownik, trenując ciosy, recytuje ewangeliczne wersety, dostajemy tylko zewnętrzny znak, psychologicznie niepogłębiony. Ale może to nie przypadek? Mozę ta naskórkowość konwersji ludzi słabych i bezradnych również coś mówi o Wojcieszkowej prowincji, ciemniej tu pokazanej i smutniejszej, niż ostatnio u tego opowiadacza bywało?
