Werther, czyli inny
„Werther” Julesa Masseneta w insc. Willy'ego Deckera w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej w Warszawie. Pisze Dorota Szwarcman w Polityce.
„Werther” Julesa Masseneta w insc. Willy'ego Deckera w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej w Warszawie. Pisze Dorota Szwarcman w Polityce.
Miało to być wydarzenie tegorocznej wiosny, a stało się wydarzeniem jesieni. Co więcej, okoliczności sprawiły, że w pierwszych dwóch spektaklach mógł zaśpiewać tytułową rolę wspaniały Piotr Beczała, który wykonywał ją w różnych teatrach świata, a przed samą pandemią przygotowywał się do premiery w nowojorskiej Metropolitan Opera (niestety, niedoszła do skutku). Realizacja Willy'ego Deckera była mu dobrze znana, przeszła bowiem już przez wiele scen europejskich, a nasz tenor wystąpił w niej we Frankfurcie i Barcelonie. To przedstawienie niezwykle malarskie, przeciwstawiające szaro-niebieskie, klaustrofobiczne wnętrze domu żółtemu, słonecznemu obszarowi na zewnątrz (pod koniec zmieniającemu się w biel śniegu-ma to być Boże Narodzenie, ale też zapowiedź tragedii). Niemal wszyscy bohaterowie: Charlotte, jej rodzeństwo i ojciec, jego przyjaciele, narzeczony, a później mąż Albert-są ubrani w sztywne mieszczańskie stroje w szarości i czerni. Tylko Werther, poeta i marzyciel, który zakochując się w Charlotte i próbując wzbudzić jej miłość wbrew wszelkim konwenansom, odróżnia się od nich jak rajski ptak, przybierając kolory świata zewnętrznego. Siłą rzeczy jest skazany na niepowodzenie. Z reszty obsady, ogólnie dobrej, słabym punktem była Charlotte Iriny Zhytynskiej, zbyt rozwibrowana i ze szwankującą dykcją. Patrick Fournillier poprowadził całość z prawdziwym zrozumieniem; podziwiać należało orkiestrę w pełnym składzie, która grała (z wyjątkiem instrumentów dętych) w maseczkach. Miejmy nadzieję, że nie będzie to miało negatywnych skutków.
