Chłopcy z parafialnej szopki
"Kowal Malambo" w reż. Ondreja Spisaka w Laboratorium Dramatu w Warszawie. Pisze Iza Natasza Czapska w Życiu Warszawy.
Obejrzeć jednego wieczora trzy razy tę samą źle opowiedzianą historię, to jak przespać noc z duszącą zmorą na piersi.
Tyle że to nie sen, a twarda rzeczywistość - "Kowal Malambo" brutalnie uprzytomnia, że rozpoczął się sezon teatralny 2006/2007.
Wydawało się, że spektakl stworzony w Laboratorium Dramatu, jednym z najciekawszych miejsc młodego teatru w Warszawie, będzie łagodnym wprowadzeniem w nowy sezon. Sezon, który jeśli przypominać będzie kilka poprzednich, to jak nic przyjdzie już na wstępie wszyć sobie esperal, by potem się nie zatracić z nudów i zażenowania. A pierwsze symptomy są niepokojące, tym bardziej że "Kowala Malambo" stworzył wart zaufania i nieraz już sprawdzony duet: Tadeusz Słobodzianek (autor tekstu) i Ondrej Spisak, słowacki reżyser, odnoszący sukcesy zarówno w teatrze lalkowym, jak i dramatycznym. Tym razem jednak Pan Bóg, o którym tak lubią snuć opowieści, ich opuścił. "Kowal Malambo" to historia wsiowego Fausta (Mariusz Saniternik), który lekceważąc boską przychylność i nauki, zawiera pakt z diabłem, na mocy czego aż trzy razy udaje mu się odzyskać młodość dla siebie i swego psa (Bogdan Słomiński).
Już w pierwszej odsłonie tej pozbawionej napięcia opowieści nie ma nic ani do śmiechu, ani do wzruszenia. Aktorzy grający podróżującego na osiołku Jezusa Chrystusa (Robert Zawadzki) i Świętego Piotra (Nikodem Kasprowicz) talentem dorównują chłopcom z parafialnej szopki, od ciągłego "Ihahaha!" wspomnianego osiołka (Zbigniew Dziduch) trzeszczy w mózgu, przygody kowala i jego dość przystojnego psa nie wciągają. Kiedy przygody te, z niewielkimi modyfikacjami, powtarzają się w drugiej odsłonie - jest już naprawdę niedobrze. Podczas trzeciej zaś jest już tylko lęk - nic się nie zmieni.
