Zbyt statycznie
Spektakl "Antygony" w reżyserii Tatiany Malinowskiej-Tyszkiewicz wypada interesująco od strony inscenizacyjnej. Gorzej jest z dramaturgią przedstawienia.
"Antygona" Helmuta Kajzara to według słów samego autora "próba dopasowania antycznego tekstu do wymogów współczesnej sceny". Szczecińskie przedstawienie może podobać się od strony inscenizacyjnej: prosta, a przy tym monumentalna dekoracja Jana Banuchy, ujednolicone kostiumy (także jego projektu) wszystkich wykonawców, ale z kolorystycznym wyodrębnieniem rodziny królewskiej, chóru czy sióstr: Antygony i Ismeny. Ciekawym zabiegiem, podkreślającym uniwersalizm i ponadczasowość przesłania "Antygony", jest projekcja filmów dokumentalnych przedstawiających m.in. egzekucję na krześle elektrycznym czy hinduski pogrzeb. Bardzo malarskie są sceny obrzędów: pochówku Polinejkesa i wróżby Terezjasza. Konwencję snu, czyli stanu, w którym według zamierzenia autora rozgrywa się akcja sztuki, podkreśla oniryczna muzyka Adama Opatowicza.
Czy to jednak owa "senność", czy może brak zdecydowania reżysera co do wyzwolenia się z antycznego pierwowzoru sprawiły, że przedstawienie jest i bardzo statyczne. Kreacje stworzone przez aktorów występujących w dwóch głównych rolach, czyli Antygony (Katarzyna Sadowska) i Kreona (Wiesław Łągiewka) nie wypadły przekonująco. Obydwoje zachowują dystans do stworzonych przez siebie postaci, nie ma między nimi spięcia, a gdy przed Kreonem staje Antygona oskarżona o złamanie królewskiego rozkazu, jest to bardziej i pogawędka dwóch osób niż kluczowa scena starcia dwóch racji moralnych.
Przekonująca za to była Olga Adamska w mówiono-śpiewanej roli Przodownika Chóru - rodzaj alter ego Kreona, a także w niewielkich rolach: Królowej - Lidia Jeziorska i Hajmona - Sławomir Kołakowski. To rzeczywiście żywi ludzie, reagujący emocjonalnie na to, co ich dotyczy.
