Tragedia na widowni
Jeszcze Gdańsk tonie w gruzach, ale już kwitnie tu życie teatralne. Jest rok 1946. Gdański Zespół Artystyczny wystawia "Antygonę" Sofoklesa. Pozwalają na to między innymi przydziały materiałów na kostiumy, które zdobył dla zespołu Wydział Kultury Zarządu Miejskiego - przypomina Gabriela Pewińska w Polsce Dzienniku Bałtyckim.
Recenzent "Dziennika Bałtyckiego" Edmund Misiołek wydaje się być rozdarty: "Nie wiadomo co było u nas silniejsze, radość i nadzieja oglądania na scenie arcydzieła światowej poezji dramatycznej czy obawa o to, jak powiedzie się próba, tak ryzykowna w wykonaniu, wprawdzie wzorcowego, ale na wpół amatorskiego zespołu".
Po premierze redaktor jest bezlitosny. Chwali co prawda Antygonę Barbary Jakubowskiej, ale już Chórowi Starców, złożonemu z uczniów szkół zawodowych, którzy pierwszy raz w życiu stanęli na scenie, wytyka kłopoty z dykcją. Czepia się też Kreona, że nie "przylega do roli", Strażnikowi zarzuca, że ów typ "tchórzliwego obwiesia" nie budzi wesołości. Grający go aktor ponoć wziął sobie uwagi do serca i potem rozwinął się w roli, niebawem jednak poważnie zachorował i odszedł z teatru.
Zastąpił go pracownik Zarządu Miejskiego, amator. Pewny siebie, widział wcześniejsze przedstawienia, przećwiczył sytuacje. Całą noc kuł tekst na pamięć, a ledwo wyszedł na scenę - wszystko zapomniał. Podpowiedzi suflera nie słyszał (ku przerażeniu Kreona, który bez jego kwestii nie mógł mówić własnych), bo za duży nań, tekturowy hełm spadł mu na uszy. Tylko widownia bawiła się świetnie... Pisała o tym we wspomnieniach reżyserka spektaklu Malwina Szczepkowska.
Przytoczyła z recenzji starożytną maksymę, która - zdaniem redaktora - miała przyświecać twórcom tej gdańskiej "Antygony": "W wielkich zamierzeniach wysiłek starczy za osiągnięcie".
Oceniając pracę reżyserki recenzent zauważył: "Twarzom, mimice nakazała spokój klasycznych masek...".
Minęły 74 lata od tamtej premiery. Niebawem do teatru, jak po wojnie, wrócą pierwsi, stęsknieni widzowie. Teraz to im przyjdzie założyć maski.
