Z teatrzyków. Eldorado
Z powodu że jestem współredaktorem rewji p. n "Dobrze jest" ograniczę się tylko do krytyki aktorów z których nota bene cała prasa jest zadowolona. Na czoło całego zespołu bezwzględnie wysuwa się urocza p. Żmichorowska - artystka wysoce kulturalni i inteligentna. Celowo wyzyskane środki i czystość formy nadają interpre tacji p. Żmichorowskiej ten wysoki stopień doskonałości, który osiągają jedynie artyści, służący sztuce z całkowitem oddaniem. P. Lisowska była wokalnie nieusposobiona, czemu przypisać należy, zapewne niedokładności intonacyjne, oraz nieśmiałe atakowanie "góry". Śpiew p. Leliwy (juniora) posiada tak głębokie akcenty szczerości i dostojeństwa, że podlega się bezwiednie jego urokowi; każda epoka, każdy styl indywidualny odnajduje w nim wyraz pełny i bezkompromisowy. Dysonansem całego programu była p. Rostańska, wykonanie dyletanckie, gorzej niż amatorskie. Technika p. Chrzanowskiego jest doskonała w sensie umiejętności wydobycia urozmaiconej szlachetnej ekspresji. Głos niewielki wprawdzie lecz miły i modulacyjny, skala brzmienia bardzo oszczędna lecz świetnie wyzyskana. Jastrzębiec był Jastrzębcem a to chyba zupełnie wystarczy. P. Stróżewski był wcieleniem doskonałości. P. Górowski świetnym w pełnym znaczeniu tego słowa. P. Cybulski-Chmielarczyk był dobrze ucharakteryzowanym. Tańce p. Ostrowskiego wzorowe, nie powiedziałbym tego jednak o tańcu p. Kociołkowskiej W dekoracjach p. Norrisa widoczne jest dążenie do momentalności, osiągniętej drogą uproszczeń i łagodnej stylizacji. Szczery temperament akompanjatorski profesora Piotrowskiego zdobywa się zawsze na formę szlachetną i ładnie uwypukloną. Tańce układu baletmistrza Ostrowskiego. Rewję napisali Nel, Hal i Beka. Reżyserja Walerego Jastrzębca.
