Opowieść o Wertyńskim
"Noc z Wertyńskim" pod opieką art. Gustawa Holoubka z Teatru Ateneum z Warszawy na Europejskim Festiwalu im. Jana Kiepury w Krynicy. Pisze (PG) w Dzienniku Polskim.
W środę [16 sierpnia] na Europejskim Festiwalu im. Jana Kiepury oglądaliśmy spektakl warszawskiego Teatru Ateneum "Noc z Wertyńskim" - monodram złożony z kilkunastu pieśni, listów i wspomnień legendarnego barda.
Oprawę literacką przedstawienia przygotował Janusz Głowacki (pisarz zasiadł na widowni w sali Teatralnej Pijalni Głównej w Krynicy). Opiekę artystyczną sprawował Gustaw Holoubek. Scenografię zaprojektował Marcin Stajewski, a opracowanie muzyczne to dzieło Marka Walawendera, który na gitarze towarzyszył głównej bohaterce wieczoru.
- Piosenki Wertyńskiego to rodzaj pamiętnika. Czy można prosić, byście państwo na chwilę zamknęli oczy? Jest rok 1917, Moskwa, teatr, na scenie Aleksander Wertyński. Ma 27 lat i już jest legendą. Bardziej sławny od niego był tylko... Rasputin. Stoi ogromny, prawie dwumetrowy, uszminkowany w kostiumie czarnego Pierrota. To już czwarty koncert tego dnia. Oczywiście wszystkie bilety zostały sprzedane. Okna szczelnie zamknięte. Za nimi rozpada się stary świat. Głód, nienawiść, tysiącami giną ludzie. Ale Wertyński śpiewa - "gdzie pani jest", "kto ci całuje palce"...
Tak rozpoczyna monodram Olena Leonenko [na zdjęciu], pochodząca z Kijowa artystka, od 16 lat mieszkająca w Polsce. Chętnie sięga po ludowe pieśni ukraińskie i rosyjskie. "Noc z Wertyńskim" to opowieść o losach człowieka, poplątanych podobnie jak życie Włodzimierza Wysockiego i Bułata Okudżawy, naznaczonych wojną, dramatycznymi przeżyciami osobistymi i narodu, z którego się wywodził. Kolejno słyszymy piosenki o "Liliowym Negrze", "Maleńkiej Baletnicy", "Balu u Pana Boga", "Pani Irenie", "Marlen"... Słuchając romansów w świetnym wykonaniu widz zadaje sobie pytanie: ile w tej historii zawartych jest przeżyć emigranta Wertyńskiego, a ile emigrantki Oleny Leonenko?
