Hamlet
"Hamlet" Williama Szekspira w reż. Mai Kleczewskiej w Teatrze Polskim w Poznaniu. Pisze Rafał Turowski na swoim blogu.
"Hamlet" Mai Kleczewskiej jest trochę jak "Golem" Mai Kleczewskiej, można sobie wyjść, kiedy się chce, skupić się na wybranej przez siebie postaci, a jak nam się wyda, że kto inny mówi ciekawiej, to pierwszego wybranka porzucić. I faktycznie zabawnie było przyglądać się publiczności nieledwie peregrynującej od Klaudiusza do Gertrudy, od Ofelii do Fortynbrasa etc. W "Hamlecie" sceny często odbywają się symultanicznie, mamy na uszach słuchawki z wyborem pożądanego strumienia, reżyserka zostawia nam wybór, co chcemy oglądać i czego słuchać, tak jakbyśmy (co podkreślają recenzenci) dostali do ręki pilota tv, chwila znudzenia? Pstryk i jesteśmy gdzie indziej. Ale co z tego miałoby wynikać? Że tak jak w życiu, w teatrze również trzeba wybierać? Hm.
Nie zrozumiałem powodu zatrudnienia w spektaklu aktorów z Ukrainy. Dlaczego tak? Czy odpowiedź brzmi "a dlaczego nie"? Czy też - "ich narodowość jest nieistotna"? A może - żeby uświadomić widzowi, że emigranci są u nas nie tylko jako ratunek dla gospodarki potrzebującej rąk do pracy? (O Boże, mam nadzieje, że nie dlatego). Czy też - właśnie po to pojawili się na scenie (wraz z aktorem z Indii, RPA i Senegalu), żebym ZADAŁ to pytanie, no, ciekawe.
Niestety nie mogę się zgodzić z opinią, że Hamlet Romana Lutskiyego jest świetną rolą, akurat tej postaci przyglądałem (i przysłuchiwałem się) wyjątkowo uważnie, wydała mi się zdumiewająco jednowymiarowa. No brawo, wyjdę na ksenofoba...
Ale nie zamierzam ulec tej manipulacji, naprawdę, z wyjątkiem fantastycznej Alony Szostak obecność pozostałych niepolskojęzycznych aktorów w tym spektaklu miała charakter prowokacji czy też performansu. Natomiast z ekstazą oglądałem Michała Kaletę, Klaudiusza, cynika grającego nie-cynika grającego cynika, to najlepsza rola tego przedstawienia.
