Artykuły

Długo nie milknącą owacją dziękowała warszawska publiczność zespołowi Teatru im. Osterwy z Lublina za spektakl o Lwowie, wystawiony na Scenie Dramatycznej Teatru Rzeczpospolitej.

Lwów, ze swą łacińską dewizą "Semper Fidelis" (Zawsze Wierny) widać ma w sobie coś, co zawsze będzie chwytało nas za serce. Jeśli są to wspomnienia, będące cząstką czyjegoś życiorysu, takie przywiązanie łatwo, oczywiście, zrozumieć. Ale folklor Lwowa fascynuje też i młodsze pokolenia, które nie mogą znać tamtych czasów z autopsji. Widocznie jest to coś, co wzbogaca naszą polską tożsamość, każdego Polaka - skądkolwiek by był.

Dlatego zapewne i dziś lubimy się pośmiać z naiwnych kawałów Szczepcia i Tońcia. A za chwilę - już w zgoła innym nastroju - współczujemy lwowskim dzieciom, skazanym na tułaczkę po świecie. Dlatego wciąż tak miłe dla ucha są te wszystkie przyśpiewki o batiarach i w ogóle - ta zaciągana polska mowa, pełna "ta słuchaj" i "ta joj".

Lwowski folklor - tę przedziwną mieszaninę humoru i smutku - Teatr im. Osterwy z Lublina zebrał w jeden spektakl i nadał mu kształt musicalu. Zrobione to zostało z wyczuciem i wdziękiem. Kilkakrotne, przepastne zmiany nastroju nie były zgrzytem, nieznośnym dysonansem. Reżyser - Andrzej Rozhin nie tylko nie potknął się na tej zmienności, ale inteligentnie ją wykorzystał. Aktorzy - dobrze przygotowani baletowo i głosowo, dopełnili reszty. Publiczność długo i ze wzruszeniem dziękowała za całość.

Szkoda, doprawdy, że lublinianie przyjechali do Warszawy z lwowskim spektaklem tylko na dwa dni. Chwalimy Teatr Rzeczpospolitej za udostępnienie lubelskim artystom sceny, ale pytamy - dlaczego na tak krótko? "Ta proszę państwa, ta chyba da si to jakoś jeszcze naprawić".