Artykuły

Sztuka Durrenmatta "Play Strindberg", która powraca na scenę stołecznego Teatru na Woli, ukazuje małżeństwo jako ring bokserski. Czy z Pana perspektywy - człowieka, który ma za sobą kilka małżeństw -związek między kobietą i mężczyzną musi być nieustanną walką czy też może być partnerski?

- Powinien być partnerski. Przyznaję, że niełatwo jest znaleźć sposób, który do tego prowadzi. Może nim być uporczywe poszukiwanie odpowiedniego partnera. Naturalnie i ten sposób nie gwarantuje nam pełni sukcesu i jest dość drogi co stwierdzam "z perspektywy człowieka, który ma za sobą kilka małżeństw".

Jaki jest Pana stosunek do kobiet: do ich roli i funkcji w małżeństwie?

- Uważam, że mój stosunek do kobiet jest uregulowany. Kobieta jest kobietą, mężczyzna jest mężczyzną. Obie strony potrzebują siebie nawzajem i nie ma o co robić hałasu. Jak dają sobie z tym radę - to już sprawa ich dojrzałości i kultury.

Od pewnego czasu w środowisku aktorskim trwa dyskusja o tym, czym jest aktorstwo: misją, powołaniem, czy też świadczeniem usług. Za którym określeniem Pan się opowiada?

- Jest wszystkim po trosze. Uważam jednak, że jeśli ktoś za bardzo przejmuje się misją, do której spełnienia powołał się sam, powinien jak najprędzej sprawdzić, czy umie jeszcze świadczyć usługi

Jest Pan specjalistą od ról faceta, który siedzi i myśli. Czy w taką rolę wcielił się Pan w sztuce Durrenmatta?

- Nie sądzę, abym był specjalistą od jakichkolwiek facetów. Wąska specjalizacja w tym zawodzie grozi gwiazdorstwem i amatorszczyzną. W "Play Strindberg" dużo siedzę, ale także chodzę, tańczę i maszeruję.

Na czym polega budowanie roli, czy, jak Pan to określa -"dłubanie bohatera"?

- Najprościej rzecz ujmując na budowaniu z dostępnych nam środków nowego, opisanego w literaturze lub wyobraźni człowieka. W każdym razie nie na imponowaniu innym swoją osobą.

Jak Państwo spędzą święta Bożego Narodzenia?

- W domu. Bardzo rodzinnie. Wszystkim życzymy spokoju i szczęścia.

Dziękuję za rozmowę.