Baśniowy "Ptak Zielonopióry"
"Ptak Zielonopióry" inspirowany baśniami Itala Calvina, Carla Gozziego i Bolesława Leśmiana w reż. Jarosława Kiliana w Teatrze Lalka w Warszawie. Pisze Jacek Szpakowski w Gazecie Polskiej Codziennie.
"Ptak Zielonopióry" w Teatrze Lalka zachwyca nie tylko dzieci, lecz także rodziców. W barwnym, bajkowym i pełnym ciepłego humoru przedstawieniu pojawią się elementy komedii dell'arte, marionetki sycylijskie i sztuczki, ale również obecna jest głębsza refleksja.
Komedia, którą po mistrzowsku wyreżyserował Jarosław Kilian, jest inspirowana baśniami Itala Calvina, Carla Gozziego i Bolesława Leśmiana. Tytuł przedstawienia może być nieco mylący, gdyż Ptak Zielonopióry pojawia się dopiero w finale i tak naprawdę odgrywa drugoplanową rolę. Przede wszystkim, z czego w naszych czasach należy się cieszyć, jest to spełniająca wszystkie klasyczne kryteria baśń. To przejmująca i wzruszająca historia o ludzkich marzeniach, zawiści i nienawiści, lecz również o sile braterskiej miłości i odwadze, która ostatecznie zwycięża. Na słowa uznania zasługują aktorzy przebrani za pajace w wysokich białych czapkach i włoskich maskach, którzy wprowadzają widzów w akcję przedstawienia i pełnią funkcję narratorów. Dają z siebie wszystko, by ukazać jak najwierniej emocje bohaterów oraz historię, którą opowiadają.
Opowieść zaczyna się w momencie, gdy król udaje się w przebraniu do swoich poddanych, by poznać ich skryte myśli i pragnienia. Tak trafia pod dom trzech sióstr, które marzą o dobrym zamążpójściu. Ujęty ich prostotą i szczerością postanawia pomóc im je spełnić. Jednak wkrótce na skutek ludzkiej zawiści sytuacja się komplikuje. Na szczęście nad wszystkim czuwa dobry anioł. To jednak dopiero początek historii, która wciąga widzów niezależnie od wieku, a także bawi i uczy. Mocnymi stronami przedstawienia są scenografia Julii Skrzyneckiej oraz grana na żywo muzyka, którą skomponował Grzegorz Turnau. To zrealizowane naprawdę ze sporym rozmachem widowisko było możliwe dzięki współprodukcji Teatru Lalka i Festiwalu Nowe Epifanie, którego celem jest poszukiwanie nowych, współczesnych epifanii piękna oraz inicjowanie twórczego dialogu artystów z tradycyjną sztuką religijną w duchu "Listu do artystów" Jana Pawła II.
