Pechowa siódemka
Profesor Bohdan Korzeniewski mawiał podobno, że teatr czerpiący silę z młodości swoich twórców ma żywot psa pekińczyka - około siedmiu lat.
Montownia - teatr założony przez niedawnych absolwentów warszawskiej szkoły teatralnej nie ma jeszcze siedmiu lat, ale przygotował siódme przedstawienie. Ta siódemka nie jest szczęśliwa.
Złośliwemu recenzentowi inspirację dałby już sam tytuł spektaklu: "Niedoczyste". Trudno jednak czerpać przyjemność z porażki Montowni komuś, kto grupie od początku kibicuje. Ale nawet fani nie mogą przymknąć oczu na fakt, że najnowsza premiera Montowni jest gorsza od wszystkiego, co do tej pory chłopcy zrobili.
Właściwie nie wiadomo, w jakiej sprawie spektakl został zrobiony. "Niedoczyste" to koktajl z tekstów Witkacego, którego składniki przywołują chyba wszystkie najważniejsze tematy twórczości i obsesje autora "Szewców". Ale jeśli reżyser Jarosław Gajewski uznał, że Witkacy może być patronem naszej dzisiejszej dekadencji, to niestety trudno nie uznać tego odkrycia za banał. Montowni na pewno nie udało się tak, jak w przypadku pierwszego, pamiętnego przedstawienia "Zabawy" Sławomira Mrożka - ożywić tekstów Witkacego.
Co gorsza w "Niedoczystym" aktorzy Montowni, wstyd powiedzieć, po prostu przynudza-ją. Nie ma w spektaklu tej energii, żywiołowości, radości teatralnej zabawy, która buchała z "Szelmostw Skapena" czy ze "Ślebody". Jedna bodaj scena jest smętnym przypomnieniem, co chłopcy potrafią na scenie zdziałać.
"Niedoczyste" można oczywiście uznać za wypadek przy pracy. Ale też spektakl może być oznaką kryzysu tej formuły teatru, którą Montownia do tej pory realizowała. Czas bowiem leci i byłoby niedobrze, gdyby w aktorach Montowni wciąż widzieć studentów, którzy bawią się w teatr.
