Artykuły

Teatr Soho zaprasza 26 i 27 stycznia na warszawskie pokazy młodego offu "Późne Wnuki Jurka i Tadka".

Spór Grotowskiego z Kantorem, jeszcze po śmierci twórców podsycany na uniwersyteckich debatach, mógł ciągnąć się w nieskończoność. Na świat przyszło jednak kolejne pokolenie ludzi teatru.

To my - Późne Wnuki Jurka i Tadka. Wychowani w kulcie klasyków awangardy dziś polewamy scenę coca-colą, robimy memy i gramy na czarnym koźle.

W dwa dni zobaczycie trzy solowe prace teatralne. Udowodnimy, że wspólne korzenie mogą przynieść niespodziewanie różne owoce, a młody teatr wcale nie jest taki smarkaty.

W finale zmęczeni teatrem i teorią staniemy razem na scenie, by dać koncert jako Tarapaty. Wy poznacie nowy gatunek muzyczny "angel-rock", a my wyśpiewamy to, co nie zmieściło nam się w spektaklach.

Teatr Soho, 26-27 stycznia

sobota, 26 stycznia

19.00 "Brudło z Wąchabna" (na zdjęciu) - śledztwo teatralne Alicji Brudło i Weroniki Fibich

20.30 "Atrapa i Utopia" - monodram Iwony Koneckiej

*

niedziela, 27 stycznia

19.00 "Od obozu do wywozu" - monodram Teatru Spotkań Wielu

21.00 koncert zespołu Tarapaty

***

"Brudło z Wąchabna"

Alicja Brudło/Weronika Fibich

Pomna słów mojego mistrza wracam do korzeni, wracam na wieś. Do Wąchabna, jak Sobiescy, przywożę swój fonogram - Zooma H4n i kamerkę sportową. Jednak nikt tu już nie śpiewa, a muzykanci biorą się za instrumenty tylko w święta.

Zamiast piaszczystej drogi - asfalt. Zamiast drewnianych chałup - Unia Europejska. Pogranicza brak, chyba że między Polską a Polską. Tylko jezioro ratuje sytuację, pozostając tam, gdzie było. I jeszcze kozioł czarny - zakładam go i staram się wydusić kilka dźwięków z przeszłości. Z nich rodzi się opowieść, choć nieco ułomna. Próbuję ją ratować, przywołując kilka starych listów i nagrań, ale ciągle czegoś brak.

Gdzie w tym wszystkim jest mój pradziadek? Ten z 1934 roku. Jak mam odnaleźć głos, którego nikt zawczasu nie zapamiętał? I czy w zgiełku Warszawy ktokolwiek usłyszy ten cichy szmer, nagrany przypadkowo pomiędzy skrzypcami a kozłem? Czy ten głos, to mój głos?

performerka, pieśniarka/zbieranie i opracowanie materiałów: Alicja Brudło

opieka tutorska i reżyserska: Weronika Fibich

premiera: 26 stycznia 2018, sala im. Tomasza i Walentego Brudło w Wąchabnie

Śledztwo zrealizowane w ramach Akademii Teatru Alternatywnego, organizowanej przez Instytut im. Jerzego Grotowskiego, Teatr Kana i Teatr Brama w ramach Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016.

W projekcie wykorzystano nagrania archiwalne oraz dokumenty Jadwigi i Mariana Sobieskich pochodzące ze zbiorów Polskiej Akademii Nauk.

"Prowadzona lekko, z humorem (wszelkie parodie konwencji akademickich są mi bardzo sympatyczne), dowodzi, że praca z tożsamością i tradycją nie musi być zaraz serwowana w sosie rytualnym i z uniwersalistyczno-patetyczną posypką. Oczywisty dystans budowany już choćby przez to, że performerka dokleja sobie wąsy, by upodobnić się do swojego pradziadka - ludowego muzyka, nie przeszkadza wcale w tym, by w finale w jednym ciele byli obecni oboje, każde w swojej odmienności. Podejrzewam, że precyzyjnie odgrywane roztrzepanie "wykładowczyni" może nie przypaść do smaku miłośnikom ciężkich antropologicznoteatralnych gulaszy, ale myślę, że to tożsamościowe kaszotto polubią rówieśnicy twórczyń".

Dariusz Kosiński ("nietak!t", 1-2/2018)

"...transgresyjny scenariusz, związany z osobistym doświadczeniem odzyskiwania i konstruowania własnej tożsamości, wpisany zostaje w performans-spektakl Brudło z Wąchabna, nazwany przez jego twórczynie, performerkę Alicję Brudło i reżyserkę Weronikę Fibich, teatralnym śledztwem. (...) Autonarracja Brudło, będąca odtworzeniem kolejnych etapów jej dochodzenia do wiedzy o własnych przodkach, kojarzy się z układaniem puzzli. Prywatne śledztwo momentami przekształca się w etnograficzne badanie".

Katarzyna Wielechowska ("Didaskalia", kwiecień 2018)

Weronika Fibich - pracuje na pograniczu sztuk performatywnych, reportażu i dokumentu. Związana z Ośrodkiem Teatralnym Kana od 1998 roku. Oprócz działalności kulturotwórczej, edukacyjnej i programowej w ramach projektów realizowanych przez Ośrodek, od lat realizuje własną, autorską drogę twórczą. W polu jej zainteresowań są działania realizowane w przestrzeni pozateatralnej; na granicy prywatnego i publicznego. Najczęściej podejmowanym przez nią tematem jest pojęcie pogranicza, wykluczenia, pamięci i tożsamości. Stosowaną metodą pracy jest "rysunek z pamięci". Wartość "rysunku" polega na powiązaniu prywatnego z publicznym, wyrozumowanego z intuicyjnym, przypomnianego z odczuwanym. Jest autorką książek, reżyserką akcji teatralnych/performatywnych, współtwórczynią filmów dokumentalnych oraz licznych projektów kulturotwórczych.

Alicja Brudło - artystka teatralna i performance, wokalistka, menedżerka i animatorka kultury. Absolwentka kulturoznawstwa w Instytucie Kultury Polskiej UW, stypendystka na wydziale teatrologii Freie Universität w Berlinie. Uczestniczka Szkoły Pedagogów Teatru oraz Innej Szkoły Teatralnej Teatru Węgajty, ukończyła Akademię Teatru Alternatywnego i Dramową Akademię Wolontariacką. Pedagożka teatru w Ognisku Teatralnym Teatru Ochoty. Członkini Stowarzyszenia Pedagogów Teatru, Kolektywu Polka i zespołu muzycznego Tarapaty, związana z Teatrem Ochoty i Teatrem Soho. Wieloletnia współtwórczyni Teatru Paragraf-2 oraz Performerii Warszawa. Artystycznie i pedagogicznie działa na scenie i w przestrzeni publicznej, łącząc doświadczenie miejsca oraz historii z narzędziami teatralnymi i sztuką współczesną.

***

"Atrapa i Utopia"

Iwona Konecka

To wywód trochę już zmęczonej aktywistki, która co chwilę się poddaje, lecz poddać się nie może.

W pseudo-akademickiej formie wykłada widowni sens swoich działań, by za chwilę skontrować go poetycko-teatralnym obrazem. Dlatego Atrapa i Utopia to esej teatralny. Artystka szuka tematu w publicystyce i filozofii politycznej, a przede wszystkim w nowej polskiej poezji. To inspiracje, z których montuje teatralne metafory: zmienne i nieokiełznane, a wśród nich: sekwencje wybuchów, rockowe koncerty, trochę benzyny a nawet Święty Mikołaj...

Gdzieś między aulą wykładową, a klubem go-go Iwona Konecka prowokuje odbiorców do odklejenia się od codzienności - udającej jedynie słuszną i nieuniknioną - i sięgnięcia wzrokiem w przyszłość. W zasadzie do różnych mniej lub bardziej możliwych przyszłości...

scenariusz i wykonanie: Iwona Konecka

video: Łukasz z Bałut

konsultacje: Anna Sadowska

premiera: grudzień 2015, Teatr Ósmego Dnia w Poznaniu

Spektakl według scenariusza nagrodzonego przez Teatr Ósmego Dnia w konkursie OFF: Premiery//Prezentacje.

Spektakl dla widzów od 16 roku życia

Nagrody:

- wyróżnienie "za postawę artystycznego nonkonformizmu" na Festiwalu Sztuki Teatralnej w Rybniku

- "Złota Baryłka" na Wiosce Teatralnej w Węgajtach

- honorowe wyróżnienie za spektakl "Atrapa i utopia" za błyskotliwe i precyzyjne żonglowanie środkami i konwencjami teatralnymi, przy jednoczesnej odwadze pozostanie sobą na scenie.

"Nie o wielkie, całościowe projekty społeczne dziś chodzi, lecz raczej o możliwość wyobrażenia sobie alternatywy oraz sprawczość jednostek i grup wobec anonimowych "sił historii". Świetnie tę kwestię podjęła Iwona Konecka z Teatru Realistycznego w monodramie Atrapa i Utopia. Bardzo osobisty, zagrany z werwą monodram stał się manifestem wiary w siłę sztuki, zwłaszcza poezji, która w przekonaniu Koneckiej jest nośnikiem intuicji o możliwości zmiany i alternatywy".

Edwin Bendyk (blog "Antymatrix", lipiec 2016)

"Konecka buduje swoją narrację szeregami opozycyjnych gestów. Kontestuje świat, próbując jednocześnie wpisać w jego ramy chronologię własnej biografii. Obmyśla i buduje struktury, by w anarchistycznym geście momentalnie je zdekonstruować. Twórczością współczesnych polskich poetów nawiguje widza po mikrokosmosie naprzemiennie/jednocześnie przez nią detonowanym i rewitalizowanym. Miksuje porządki, ustanawia absurdy. Gloryfikuje utopię, dla której tworzy ochronną atrapę, po czym bezpardonowo, radykalnie obnaża ich iluzoryczność. Ale w tym wszystkim antymateria narracyjnego chaosu służy jej do tożsamościowego i twórczego rozpoznania, do którego zresztą wciąga poniekąd nas, widzów. Losujemy poetyckie wyimki, odczytując fragmenty poezji, lepimy wraz z Konecką obraz wspólnego tu i teraz. Lepimy i kwestionujemy".

Anna Jazgarska ("nietak!t", listopad 2017)

Iwona Konecka

Od ponad dekady uprawia punkowy teatr przygody. Na początku pracy każdy spektakl to dla niej intelektualne wyzwanie, a u celu przede wszystkim energia, punkowy zadzior i bezpośredni kontakt z widzem. Jak sama mówi: chce wbijać w rzeczywistość szpile - celnie, ale z klasą. Wraz z ekipą Teatru Realistycznego upodobała sobie rewolucyjne podejście do rzeczywistości. To teatr, który rozsadza stereotypy o kobiecości za pomocą taniego szampana i naręcza wiejskiej kiełbasy ("Jestem", 2011), podważa autorytety, tarzając się w prochach klasyków ("Manifest", 2013) , nie waha się wreszcie, żeby wysadzić na scenie Polskę w powietrze ("Bum", 2016). To teatr, po którym zawsze coś zostaje - na scenie bałagan, a w głowach widzów myśli - echa podanych bez pardonu tez, zaskakujących zestawień obrazów i skryty gdzieś w kącie mały łkający Iggy Pop.

Od kilku miesięcy intensywnie współtworzy Wrocławską Offensywę Teatralną i Kolektyw Polka. Współpracuje także z portalem teatralny.pl oraz wrocławską Fundacją Teatr Nie-Taki.

***

"Od obozu do wywozu"

Teatr Spotkań Wielu

Bębny biją, klarnet gra, kibice w gotowości, ja stoję. Stoję może jak słup soli. Stoję i modlę się do Matki Boskiej Grotowskiej. Stoję, czasami zaśpiewam. Ewentualnie uścisnę sobie z kimś dłoń. Ale nagle JEB! Trach! Trzeba zawalczyć o własną tożsamość teatralną, wziąć resztki godności i opowiedzieć o swojej naiwności. Nawet jeśli mam dostać w ryj za to, że inaczej kocham swój kraj.

Spektakl jest pokazem pracy. Pracy, która trwa i trwać będzie. Po wielu latach funkcjonowania w grupie przyszedł czas na bycie samemu. W imię walki o własną tożsamość. W imię teatru studenckiego. W imię próby, która nawet jeśli będzie słaba to z pewnością będzie własna. Czołem Średniej Polsce!

reżyseria i wykonanie: Piotr Jaszczur Śnieguła

konsultacje telefoniczne: Maciej Mały Ratajczyk

psychiczne wsparcie w trakcie spektaklu oraz światła: Adam Rosiński

premiera: 28 kwietnia 2018, Akademia Sztuki w Szczecinie

"(...) dostaliśmy wydarzenie bez precedensu, wyjątkowe w każdym calu. Przez swoją surowość i toporność tak bardzo celne i nadzwyczaj wartościowe. I mądre. Taki nieobrobiony samorodek, który - tak sobie myślę - po szlifowaniu mógłby też bardzo dużo stracić, bo w tej niby-naiwności tkwiła jego siła. Obawiając się o naszą polską, narodową, międzyludzką przyszłość, dzięki Jaszczurowi boję się trochę mniej. Błazen po pięciuset latach wrócił na właściwe sobie miejsce".

Aleksander Nowakowski

("Zwrot" - gazeta festiwalu Wioska Teatralna, lipiec 2018)

"Niepewność związana z ciągłą wędrówką, konieczność nieustannej konfrontacji z samym sobą, ale też z rozpościerającą się za oknem, coraz bardziej obcą Polską - to czynniki budujące fundamenty scenicznej wypowiedzi Śnieguły. Na poziomie inscenizacyjnym przedstawienie stanowi kolaż improwizowanych monologów, przeplatanych sekwencjami muzycznymi. Realizacją warstwy dźwiękowej autor zajmuje się osobiście - śpiewa, gra na lirze, gitarze i klarnecie. Warto zaznaczyć, że różnorodne, autorskie kompozycje urozmaicają znacząco przebieg przedstawienia".

Agata Kędzia

Teatr Spotkań Wielu

W wyniku walki o własną tożsamość teatralną człowiek robi dziwne rzeczy, na przykład zakłada własny teatr. Teatr Spotkań Wielu jest tworem nowym, eksperymentalnym, poszukującym. Członkowie teatru wywodzą się z zachodniopomorskiego ruchu offowego. Piotr "Jaszczur" Śnieguła oraz Adam Rosiński - dwóch przyjaciół, których domem przez wiele lat był Teatr Brama z Goleniowa, dziś tworzą swoją przestrzeń. Energia, improwizacja, muzyka, trytytki oraz gafa - Teatr Spotkań wielu zaprasza do spotkania.

Piotr "Jaszczur" Śnieguła - aktor, muzyk, kompozytor, instruktor teatralny. Od 2013 roku związany z Teatrem Brama z Goleniowa, a od 2015 członek grupy kabaretowej "Impro z Krypty" na Zamku Ksiąząt Pomorskich. Lider formacji muzycznej "Takie Po Prostu Trio". Klarnecista i gitarzysta w zespole muzycznym "Tarapaty". Muzyk i kompozytor w teatrze "6 i pół" oraz w Teatrze Kingdom Of Curvy Fork. Założyciel Teatru Spotkań Wielu. Twórca autorskich warsztatów muzycznych oraz teatralnych. Autor oraz wykonawca dwudziestoczterogodzinnego spektaklu "24 spotkania świra ze świrem". Koordynator licznych festiwali teatralnych. Na swoim koncie ma kilkaset wystepów scenicznych zarówno w Polsce, jak i za granica. Obecnie student międzyuczelnianego kierunku Arteterapia w Katowicach. Miłośnik absurdu oraz polskiej muzyki folkowej. Wielki fan Gwiezdnych Wojen.

Adam Rosiński - od 2013 roku członek Teatru BRAMA, a od 2018 roku członek Teatru Spotkań Wielu. Jako wolontariusz europejski EVS ukończył w 2018 roku projekt w organizacji ORFEAS w Xylokastro. Od 2015 do 2017 roku wokalista zespołu Karpet, od 2018 roku wokalista zespołu Sup' Lies. Uczestnik europejskich projektów teatralnych w Madrycie, Amsterdamie, Turynie, Westouter, Greifswaldzie, Kamminke, Strzelewie i Goleniowie. Aktor w spektaklach: "Poczekalnia", "Fakeryzm", "Szkoła", "Na początku świata", "Kto się boi wilka" oraz "Sen nocy letniej". Aktor Grupy Komediowej Impro z Krypty na Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie. Student Public Relations na Uniwersytecie Szczecińskim. Kuglarz, zawodowy szczudlarz oraz artysta fire show. Animator dziecięcy oraz lider warsztatów teatralnych.

***

Tarapaty

Brudło/Konecka/Śnieguła

Teatr ma to do siebie, że ze sceny nie można gadać głupot, a na próbach nie pija się piwka. Dlatego po latach teatralnych przygód postanowiłyśmy spotkać się ze sobą muzycznie. Powołałyśmy do życia nowy gatunek "angel rock" - zestawienie anielskiego pienia z punkowym zadziorem. Tak powstały Tarapaty. Był rok 2016.

Po roku do składu dołączył człowiek teatru i multiinstrumentalista - Piotr Jaszczur Śnieguła, czyli Więcej Sprzętu Niż Talentu. Razem gramy autorskie piosenki o miłosnych tarapatach, lecz niech to nie zwiedzie słuchacza. Nasz repertuar to mariaż powszechnie znanej prawdy o tym, że ludzie słuchają tylko piosenek o miłości, z głębokim przekonaniem zespołu, że nudne są piosenki, które są tylko o miłości.

gitary, wokal: Alicja Brudło, Iwona Konecka

klarnet, klawisze, cajon: Piotr Śnieguła vel Jaszczur